Twee Jongens

Geen chocolade

De volgende ochtend komt Dirk, de vader van de tweeling, me ophalen. Enkel Lauren zit in de auto, dus ik weet al dat Paul nog steeds moet overgeven.

'Goedemorgen,' zegt Dirk als ik de auto instap.

Lauren leunt met haar hoofd tegen het raam met haar ogen dicht, dat doet ze iedere maandagmorgen.

'Hallo,' zeg ik terug en ik tik Lauren aan.

'Nick, laat me slapen. Het is maandag voor iedereen,' zegt ze en ze slaat mijn hand weg.

'Ze is heel de nacht wakker geweest omdat ze langs Paul wou slapen. Waarschijnlijk is Lauren morgen ook ziek,' zegt Dirk en hij kijkt via de achteruitkijkspiegel naar me.

'Hoe gaat het met hem?' vraag ik.

'Slecht. Hij heeft zes keer moeten overgeven in één nacht en hij zweette als een hond hijgt in de zomer,' zegt hij.

Dirk heeft vaak rare vergelijkingen, maar daardoor snap ik het wel.

'Wens hem nog meer beterschap,' zeg ik. Dirk knikt en focust weer op de weg. Ik zal Lauren maar even laten slapen.

➿➿➿

Als we op school aankomen, is alles normaal.

Of ja, wat je normaal kan noemen.

Niemand kijkt naar ons om, maar we weten dat ze over ons aan het roddelen zijn.

Waarschijnlijk dat iemand ons op het feest heeft gezien.

'Ik haat vandaag,' zegt Lauren als ze op haar lessenrooster kijkt.

Ze doet een andere richting dan Paul en ik, waardoor ze alleen L.O. met ons samen heeft, en soms is dat meisjes en jongens apart.

'Begin je met wiskunde?' vraag ik.

'Ja, en daarna biologie,' zegt ze en ze drukt haar voorhoofd tegen haar kluisje.

Op dat moment komt Siebren langsgewandeld, met een vriend.

Ik frons.

Zou dat de jongen zijn die hij gekust heeft?

Ik zie dat Siebren naar mij kijkt en zijn hoofd zo onopvallend mogelijk schudt.

Vroeg ik dat hardop? Nee, toch?

'Kan ik niet gewoon spijbelen?' vraagt Lauren dan en ik kijk terug naar haar.

Ze staat nog steeds zo.

'Je kan je ziek melden,' zeg ik. 'Je ouders geloven het waarschijnlijk wel omdat je langs Paul hebt geslapen.'

'Ik weet het, maar als ik dan echt ziek word, heb ik een probleem,' zegt ze.

Op dat moment gaat de bel.

'Shit,' fluisterd Lauren en ze haalt haar hoofd enkele centimeters van het kluisje, en bonkt er dan terug tegen.

'Kom, Lau, we gaan naar de les,' zeg ik en ik sleur haar mee. Onze klaslokalen zijn meestal langs elkaar.

➿➿➿

Na school vind ik Lauren bij haar kluisje. Ze heeft vandaag tenminste volgehouden, ik zou ook ongerust zijn moest Lenny zo ziek zijn als Paul.

'Eindelijk,' zegt ze wanneer ze me ziet en ze slaat haar armen om me heen.

'Ik ben twee minuten over tijd, geen uren,' zeg ik en ik kijk hoe laat het is op mijn gsm.

We spreken altijd om vijf na half drie af aan Laurens kluisje, want zij is de enige die dat heeft.

Soms delen we het, maar Paul mag het niet meer gebruiken omdat hij vorig jaar zijn stinkende gymkleren erin had laten zitten voor een week. Laurens en mijn boeken stonken de week erop nog.

'Miranda is vandaag toch aan de buurt, eh?' vraagt Lauren en ik knik.

Miranda is mijn moeder.

'Maar goed ook. Zij zet de verwarming ten minste op in deze koude tijden,' zegt ze en we lopen naar buiten, naar de auto en stappen in.

'Hallo,' zegt mam vrolijk en ik knik.

'Hoi,' zegt Lauren en ze kruipt naast me op de achterbank.

'Hoe was jullie dag?' vraagt ze.

'Te veel leerstof,' zegt Lauren en ze zucht.

'De jouwe, Nick?' vraagt mam.

'Wel oké,' zeg ik. Ik heb vandaag geen scheldwoorden naar mijn hoofd gekregen. 'Van jouw, mam?'

'Druk. Er was een man die maar aan de telefoon bleef bellen. Uiteindelijk heb ik afgelegd. Toen zag ik dat ik twaalf gemiste oproepen had, dus moest ik die mensen allemaal terugbellen,' zegt ze.

Mam en pap werken allebei op een kantoor. Mam bij een verkoper van huizen, maar ze is zelf geen makelaar. Pap werkt op het kantoor waar ze zwembaden verkopen.

Ze hebben elkaar leren kennen op hun opleiding, dus het is logisch dat ze ongeveer hetzelfde werk doen.

Het eindige nadeel is dat er bijna nooit iemand thuis is. Alleen maandag heeft mam om drie uur gedaan en donderdag heeft pap om twee uur gedaan omdat hij redelijk vroeg begint.

De rest van de dagen gaat oma Lenny ophalen omdat haar school om vijf na drie gedaan is.

Ik ga gewoon naar huis om in stilte te leren, want met Lenny kan dat in het honderd lopen.

'Tot later,' zegt Lauren als we bij haar huis zijn aangekomen.

Ik zwaai naar haar en ze loopt naar binnen.

'Wat is er met Paul?' vraagt mam als we verder rijden naar ons huis.

'Hij is ziek. Ik denk dat hij morgen ook thuis blijft,' zeg ik.

'O, wens hem veel beterschap van me,' zegt ze.

'Zal ik doen,' zeg ik en ik pak mijn gsm erbij en open de groepchat.

Ik: @Paul, je krijgt beterschap gewenst van mam.
Paul: BEDANKT MIRA!
Ik: Ik zal het doorgeven.
Ik: Kom je morgen naar school?
Paul: Nee, pap wil dat ik nog thuisblijf deze week. We gaan woensdag middag naar de dokter.
Ik: Oké.
Lauren: Woensdag al? Waarom weet ik daar niks van? Heb je trouwens nog iets nodig want ik kom naar boven.
Paul: Vandaag toen jij op school zat en niet op je gsm. En ja, nog wat cola en chocolade.
Lauren: Dat laatste krijg je niet.
Paul: :((

➿➿➿
Dit is een saaier hoofdstukje, maar niet alles kan even leuk zijn ;)
Wat vinden jullie er al van?
Have a nice day!