Twee Jongens

Mijn moeder

Nadat Siebren mijn handen heeft verzorgd en zijn skateboard terug heeft opgeborgen omdat hij het geen goed idee vond om nog verder te oefenen, wandelen we langs elkaar naar buiten.

Siebren houdt me vast met enkel zijn pink omdat hij me heeft verboden om zijn hand helemaal vast te nemen. Hij had schrik dat de wonde prikt en hij me pijn doet.

Het is wel lief.

'Gaan we naar jouw huis?' vraagt hij.

'Mijn moeder is waarschijnlijk thuis,' zeg ik.

'Dan kan ik haar ontmoeten,' zegt hij.

Ik moet erom lachen.

'Je wilt haar niet ontmoeten. Ze heeft waarschijnlijk gehoord dat ik niet op school ben en heeft misschien al 30 keer gebeld,' zeg ik.

'Ik heb niks gehoord,' zegt Siebren en hij fronst.

'Ik heb mijn gsm op vliegtuigstand gezet nadat we die foto hebben verstuurd zodat we niks zouden merken,' zeg ik. 'Want we waren druk bezig,' voeg ik eraan toe met een glimlach.

'Bezig met vallen?'

'Bezig met jou,' verbeter ik hem, nog steeds glimlachend.

Siebren laat mijn pink los en neemt het lusje van mijn broek bij mijn middel vast. Hij stopt met wandelen en omdat hij me zo vastheeft, kan ik ook niet verder.

'Ga je dat zo tegen je moeder zeggen?' vraagt Siebren lachend.

Ik haal mijn schouders op, maar we weten allebei dat ik gewoon ga zeggen dat we te laat in de les waren. Dan zal mijn moeder het wel begrijpen.

'Misschien,' zeg ik. 'Heb jij geen problemen met jouw ouders?'

'Nee, ze sponseren de school soms met voetbalwedstrijden of andere dingen en daarom mag ik soms thuis blijven. Ik ben ooit een week niet naar school geweest en ik had niet eens een briefje moeten inleveren. Enkel mijn ouders moesten bellen en dat was dat,' zegt hij.

'Waarom bleef je een week thuis?'

'Euhm ... mijn zus was thuis en mijn ouders niet,' zegt hij.

'Ik wist niet dat je een zus had,' merk ik op.

'Nee, dat komt omdat bijna niemand dat weet,' zegt hij en nu pakt hij ook het andere lusje van mijn broek zodat ik met mijn heupen tegen de zijne sta.

Ik heb het warm en moet mijn hoofd bij het onderwerp houden en niet bij zijn lippen.

'Waarom?' vraag ik.

'Omdat ze is weggelopen van huis naar haar vriendje. Mijn ouders keurden hem niet goed,' zegt hij.

Meteen gaat er een steek van angst door me heen. Wat als ze voor hem een meisje willen en geen jongen? Wat als ze mij niet goedkeuren?

'Was hij zo erg?' vraag ik.

'Nee, het was een lieve en aardige jongen, misschien wat foute vrienden, maar op zich was hij leuk met mijn zus,' zegt hij.

'Is ze nog steeds samen?'

'Ja, ze zijn zelfs al getrouwd. Dat was in die week dat ik een week "ziek" was. Ik heb haar zeven dagen op zeven geholpen met de bruiloft en met haar tijd doorgebracht. Onze ouders waren er toch niet, dus was het geen probleem,' zegt hij en ik knik afwezig.

Mijn hart bonkt van angst en ik kijk naar zijn armen in plaats van naar zijn gezicht.

'Hey, ik weet wat je denkt, kunstenaar, maar zo gaat het niet bij ons gaan. Mijn tante valt op meisjes en mijn vader laat haar nog steeds op bezoek komen. Soms hebben we zelfs nog dinertjes met haar vriendin erbij. En ik weet zeker dat je wordt goed gekeurd. Mijn ouders kunnen me toch niks maken. Ze zijn er amper,' zegt hij en daarna geeft hij me een snelle kus op mijn lippen.