Twee Jongens

Kleine Siebren

Uiteindelijk valt Larissa goed mee. Ze is lief en straalt de hele tijd als ze van Siebren naar mij en terug kijkt.

Volgens mij vindt ze het gewoon geweldig dat Siebren eindelijk iemand heeft gevonden.

Ik hoop dat ik het waard ben.

'Ik heb gehoord dat je vorig jaar getrouwd bent,' zeg ik tegen Larissa.

'Dat is nieuw. Meestal praat Siebren niet over me bij vrienden,' zegt ze en ze port haar broer. 'Maar je hebt gelijk. We zijn nog steeds gelukkig getrouwd,' zegt ze en ze laat haar trouwring zien.

Hij is zilver met een robijn in.

'Wat is hij mooi,' fluister ik en mijn hoofd vult zich met een tekening van de ring.

Wat zou ik hem graag willen tekenen.

'Dankjewel,' zegt ze en ze glimlacht naar me.

'Zeg, Larissa, is het nog geen tijd voor kinderen. Ik wil graag peter worden,' zegt Siebren dan en Larissa's glimlach wordt nog breder.

'Wie zegt dat ik jou wil als peter. En nee, Sie, de ooievaar is nog ver weg,' zegt ze.

'Kom op,' zegt Siebren en hij slaat zachtjes op haar been.

'Je weet dat er geen schattigere baby bestaat dan jij, dus waarom nu al een kind willen?' vraagt ze.

'Ik was geen schattige baby,' moppert Siebren die zenuwachtig naar me glimlacht.

'Jawel en je kan er niet onderuit komen. Heeft je vriendje het al gezien?' vraagt ze en dan richt ze zich tot mij. 'Heb je het al gezien?'

'Nee,' zeg ik en Larissa's ogen beginnen te stralen.

Ze staat op en rent naar boven.

'Ik ga de boeken even halen!' roept ze nog en dan sterft haar stem weg.

Ik kijk naar Siebren die een wenkbrauw heeft opgetrokken.

'Was je geen schattige baby?' vraag ik.

'Dat zul je straks wel zien,' zegt hij.

'Ik denk van wel. Vroeger schattig en nu de lekkerste jongen ter wereld,' zeg ik met een mondhoek opgetrokken.

'Moet jij nodig zeggen, hottie,' zegt Siebren speels en mijn wangen worden rood.

Dan komt Larissa weer binnen en gaat langs me zitten zodat ik in het midden zit.

'Dit was toen hij net drie maanden was,' zegt ze en ze laat me een foto zien van een baby.

Hij is inderdaad schattig en als ik naar Siebren kijk, zie ik hem blozen.

'En hier is hij één jaar geworden. O, en hier heeft hij voor het eerste kennis gemaakt met atletiek,' zegt ze een paar pagina's verder.

Ik moet erom lachen.

Siebren heeft een veel te groot shirt aan en zijn sportbroek is tot ver over zijn heupen opgetrokken. Zijn lange blonde haren plakken aan zijn schattige gezichtje en zijn oogjes zijn tot spleetjes geknepen omdat de zon in zijn ogen schijnt.

'Heb je hem al eens zien lopen?' vraagt Larissa lachend.

'Nee,' zeg ik.

'Siebren! Vraag die jongen toch eens mee naar een wedstrijd. Je trainer gaat het leuk vinden dat er iemand naar je komt kijken,' zegt ze.

'Ga jij niet kijken?' vraag ik.

Larissa glimlacht triest.

'Nee, ik moet ook op zondagen werken,' zegt ze. 'Ik heb hem wel een paar keer gezien, maar nu is hij nog beter en ik vind het wel jammer dat ik niet kan komen.'