Twee Jongens

Negen uur

Ik word wakker doordat de bel gaat.

Eerst roep ik dat iemand anders de deur open moet doen, maar niemand antwoord dus strompel ik naar beneden.

Ik open de deur en tref Siebren aan.

Hij draagt een jeans broek en een zwart shirt dat rond zijn borst spant. Het staat hem goed.

'Hey,' zegt hij.

'Wat doe je hier zo vroeg?' mompel ik en ik leun tegen de deurpost zodat ik mijn ogen kan dicht doen tegen het felle zonlicht.

'Ik kom je ophalen voor de wedstrijd,' zegt hij en meteen vliegen mijn ogen open.

'De wedstrijd! O, God! Ik heb geen wekker gezet en mijn ouders zijn hier niet en ... Shit, nu komen we te laat!' zeg ik en ik snel terug naar boven en trek halverwege de trap mijn pyjama al uit.

'Nickolas!' roept Siebren vanaf beneden.

'Kom maar naar boven. Je moet de sleutel van de voordeur één keer omdraaien!' roep ik naar beneden.

Ik steek mijn tandenborstel in mijn mond en poets mijn tanden als ik mijn kleren uit mijn kast haal. Siebren komt mijn kamer binnen als ik mijn broek wil optrekken.

Het moet er wel heel raar uit zien. Je ziet je vriendje zijn tanden poetsen, zonder shirt en tegelijkertijd is hij zijn broek aan het aandoen.

'Nickolas, doe maar rustig. Het is pas negen uur,' zegt hij lachend en hij trekt de tandenborstel uit mijn mond.

'Negen uur?' vraag ik en ik kijk op de klok op mijn nachtkastje.

Het is vijf na negen.

'Ga eerst die tandpasta maar uitspugen,' zegt Siebren met een brede glimlach.

Ik doe wat hij zegt en doe net mijn rits en knoop dicht van mijn broek als ik de kamer terug in loop. Siebren zit ondertussen op het bed.

'Sorry, ik dacht dat het tijd was en ... Ik heb je niet eens fatsoenlijk begroet,' zeg ik en ik loop naar hem toe en kus hem zachtjes.

Als ik wil terugtrekken, houdt Siebren me tegen en zoent me passioneel. Zijn tong speelt een spel met de mijne.

Het voelt alsof we al eeuwen niet gezoend hebben.

Siebrens handen wrijven over mijn nog blote borstkas en ik ga op zijn schoot zitten zodat we dichter tegen elkaar komen.

'Hey,' zegt hij dan opnieuw.

Ik glimlach.

'Hey,' zeg ik, blij dat hij me zoent.

Dat is toch een teken dat hij het niet gaat uitmaken, toch?

'Ik wou eerst even met je praten voordat ik mijn wedstrijd ga lopen,' zegt Siebren.

Ik knik, als teken dat hij verder mag gaan.

'Het spijt me dat ik je deze week een beetje ontlopen heb. Ik was gewoon heel onzeker en ik moest het even allemaal verwerken.'

'Ik snap het,' zeg ik en ik wil van zijn schoot afgaan, maar Siebren houdt me opnieuw tegen door me strak naar hem toe te trekken zodat onze hoofden tegen elkaar leunen.

'Het spijt me echt zo erg, kunstenaar,' fluistert hij en zijn adem geeft me kippenvel.

'Het is oké, Siebie, ik snap het,' zeg ik. Ik ben gewoon al blij dat we nog samen blijven.

Misschien heeft Lauren gelijk en is Siebren mijn soulmate. Niet dat ik er echt in geloof.

'Weet je, het boeit me niet meer wat mijn "vrienden" zeggen. Ik heb jou en als ik beter bevriend wordt met Lauren en Paul heb ik hun ook,' zegt Siebren. 'Ik had gezegd dat het geen echte vrienden zouden zijn als ze me niet accepteerden, en daar moest ik me aan houden. Voor mezelf, maar ook ten op zichte van onze relatie. Je wist waarschijnlijk niet wat er aan de hand was.'

'Niet echt. Ik dacht zelfs dat je het ging uitmaken,' geef ik beschaamd toe.

'Ben je gek? Stiekem zijn ze allemaal jaloers omdat ik je heb ingepikt,' glimlacht Siebren en ik voel mezelf warm worden.

Wat heb ik hem gemist.

'Weten ze het dan?'

'Enkel Julian. Ik had hem vrijdag gesproken of ja, hij had gevraagd hoe ik wist dat ik op jongens val. Ik heb hem verteld dat ik op iemand verliefd ben. Toen vroeg hij op wie en ik dacht dat ik het beste eerlijk kon zijn als ik zou willen dat we ooit nog vrienden werden. Dus dat heb ik gedaan,' zegt hij.

'Heb je verteld dat ik je vriendje ben?'

'Ja, en dat had ik veel eerder moeten doen. Het voelde goed om het hardop te zeggen.'

'Wauw,' fluister ik. 'Wat zeiden jullie daarna?'

'Hij zei dat hij erover na moest denken. Ik zei dat hij me buiten kon vinden, bij mijn vriendje,' zegt Siebren.

'En Richard?'

'Die ben ik kwijt. Dat had ik moeten weten.'

'O,' zeg ik.

'Hey, kunstenaar, ik vind het niet zo erg nu ik er de tijd voor heb gekregen om erover na te denken. Bedankt om me die tijd te geven,' zegt hij en hij kust me zacht.

En dan nog eens.

En nog eens.

En nog eens.

Zijn handen gaan naar mijn broek.

'Is er iemand thuis?' vraagt Siebren door de zoenen door.

'Nee,' zeg ik en Siebrens hand verdwijnt in mijn broek en met zijn vingers trekt hij aan mijn onderbroek.

'Siebie,' mompel ik.

'Ja?'

'Ik weet dat ik vorige keer meer wou, maar ...,' zegt ik en meteen haalt hij zijn hand weg en opent zijn ogen.

Ik doe hetzelfde.

'Te snel?' vraagt hij.

'Sorry,' zeg ik. 'Maar ik wil dit doen als je echt helemaal over je vrienden heen bent. Niet dat je erover moet komen, maar nu is het nog te vers en ik wil dit goed doen.'

'Oké,' zegt Siebren begrijpelijk en hij kust me zachtjes.

Hij bijt op mijn lip en laat me los.

'Zullen we dan naar de wedstrijd gaan?' vraagt hij.

Ik knik en ga van zijn schoot af.

'Enkel als je wint,' zeg ik en ik trek mijn shirt aan en doe mijn broek fatsoenlijk.