Twee Jongens

Wel winnen

Heel veel zoenen later, sta ik aan de atletiekpiste in het dorp.

Het is net tien uur geweest en ik weet zeker dat ze al begonnen zijn, alleen zijn ze nog niet in zicht. Want, nou ja, ik sta aan de finishlijn en natuurlijk hoop ik dat mijn vriendje gaat winnen.

Er staan nog andere mensen aan de finishlijn, het zijn er niet zo veel. Ik dacht dat het er meer gingen zijn, maar die zullen wel verspreidt zijn over de hele piste.

Dan komt er een meisje naar me toe op krukken. Ik frons even, maar kijk dan terug in de verte.

'Hoi,' zegt ze vrolijk en ze zet haar krukken tegen de ijzeren baren en kijkt vervolgens naar mij.

Ze is klein en heeft blonde haren die in een slordige paardenstaart zijn gebonden. Haar ogen zijn groen en ze heeft een paar sproetjes op haar wangen en neus.

'Hallo,' zeg ik onzeker.

Zou ik haar moeten kennen van ergens? Kent ze mij? Is het iemand van school?

'Voor wie ben jij hier?' vraagt ze.

'Euhm ...' zeg ik, maar het meisje kapt me af.

'Ik ben hier voor de coach. Of ja, ik ben verplicht. Ik kan niet mee doen, zie je?' zegt ze en ze wijst naar haar krukken en dan naar haar been dat een beetje van de grond zweeft.

'Ik heb me vorige week verstuikt toen ik won van één of andere jongen. Hij was zo dom. Ik was met hem aan het flirten en hij had het niet eens door,' gaat het meisje verder. 'Misschien ken je hem wel en dan kan je bevestigen dat hij achterlijk is. Zijn naam is Siebren.'

'Euhm ...' zeg ik opnieuw. 'Ik ben hier voor Siebren.'

'O,' zegt het meisje en ze neemt haar krukken.

'Sofie! Ik heb je nodig!' roept ze in haar trui en dan kijkt ze naar mij en zegt: 'Sorry, de coach roept.'

Ze hinkelt weg en ik staar haar even na totdat iemand anders me aanstoot. Ik kijk om, maar zie dat het per ongeluk was doordat die persoon met iemand anders aan het praten is.

'Iemand zegt dat er zo twee mensen zullen aankomen,' zegt hij.

'O, wie zijn het?' vraagt de vrouw.

'Siebren en,' maar ik hoor ze al niet meer.

Mijn ogen worden naar de ene open plaats in het bos getrokken en dat is het moment dat Sierbren om de hoek komt.

Zijn gezicht is een beetje rood en zijn kleren plakken aan zijn lichaam doordat hij zo snel vooruit gaat.

Nadat hij zijn kleren had aangedaan daarstraks, heb ik hem niet meer gezien. Ik had enkel nog een sms'je ontvangen dat ik aan de finish moest gaan staan. Ik had teruggestuurd dat hij wel moest winnen.

Hij stuurde een knipoog met veel kusjes terug. En daarna nog een "zeker weten".

Nu is hij bijna aan de finishlijn en heel even kijkt hij naar mij, maar het lijkt in slow motion te gaan.

Zijn lach, zijn knipoog en dan gaat de tijd terug normaal en loopt hij over de finish.

De jongen die hem volgde, maar waar ik niet op lette, eindigt vlak na hem. Ik wandel snel naar mijn vriendje toe en geef hem een flesje water dat ik uit mijn rugzak haal.

De CD's zitten er ook in en natuurlijk een nieuw paar kleren. Mijn ouders hebben me deze morgen toch niet gezien dus ze zouden niet weten wat ik nu aanheb en straks.

'Proficiat,' zeg ik en Siebren ademt nog een beetje onregelmatig, maar dat is juist enorm sexy.

Hij veegt zijn hoofd af van de pareltjes zweet en geeft me dan het flesje terug.

'Zonder jou was het niet gelukt,' zegt hij en hij stoot me lachend aan.

Ik glimlach. Dan komt dat ene meisje met haar krukken weer langs lopen. Ze stopt even bij ons.

'Gefeliciteerd, Siebren. Geniet maar van de overwinning want volgende keer is het anders,' zegt ze en ze bekijkt me vlug. 'En geniet van je gezelschap. Het is waarschijnlijk de laatste keer dat hij komt.'

'Dat denk ik niet, Sofie,' zegt Siebren en hij zoekt mijn hand. 'Hij is mijn vriendje, dus ik ga hem waarschijnlijk verplichten om iedere keer te komen kijken. Zelfs als ik verlies.'

'Wat zei je? Vriendje?'

Onze handen hebben elkaar gevonden en Siebren laat ze zien. Ik wordt een beetje rood en glimlach klein.

'Ja, je weet wel. Als er twee mensen van elkaar houden, vormen ze samen een stel, een koppel en -

'Ik weet wel wat een vriendje inhoud. Jullie halen een grap met me uit,' zegt Sofie en ze vindt het duidelijk niet leuk.

'Nee,' zegt Siebren en ik weet al wat hij gaat doen voordat hij het zelf weet.

Hij kust me heel zachtjes en natuurlijk moet ik er in meegaan. Dit is zo leuk om te doen.

En nog beter om in het openbaar te doen, maar ook ongemakkelijk.

'Urgh,' zegt Sofie en dan loopt ze zo snel als ze kan met haar krukken weg.

'Kom, kunstenaar, ik zal je voorstellen aan de coach. Ze zal blij zijn dat ik een supporter heb gevonden,' zegt Siebren dan en hij trekt me mee naar een jonge vrouw, begin de dertig ongeveer.

'Hallo, Fem,' zegt Siebren en de vrouw kijkt meteen om.

'O, hey, Siebren. Je hebt goed gelopen. Ik heb je nog nooit zo snel gezien,' zegt ze. Siebren knijpt in mijn hand en ik wordt een beetje roder.

Fem kijkt me heel even aan en glimlacht.

'Je hebt iemand mee genomen,' zegt ze.

'Ja, dit is Nickolas, of Nick. Je zal hem wel vaker zien want hij gaat iedere keer meekomen,' zegt Siebren trots en hij kijkt glimlachend naar me om.

Ik glimlach ook.

'O, dat is leuk. Dan zijn jullie al lang vrienden,' stelt Fem vast.

Onze glimlach wordt nog breder.

'Nou, eigenlijk is Nickolas al een maand en één week mijn vriendje,' zegt Siebren.

'O, echt?' vraagt Fem. Hij knikt. 'Waarom heb je hem dan niet eerder meegenomen?'

'Het was mijn zus haar idee, maar daarna heb ik er niet meer aangedacht. En hij is er nu,' zegt Siebren.

Fem glimlacht.

'Ik ben heel blij voor je, Siebren. Als je wilt mag je al naar huis gaan. Ik zal wel zeggen dat je iets had opstaan,' zegt ze.

Siebren grijnst en knikt.

'Dankjewel, Fem. Ik zal Nickolas volgende keer mee laten helpen opruimen, dan zijn we ook sneller klaar,' zegt Siebren en hij knipoogt naar me.

Ik knik.

'Goed, ik ga maar eens de andere uitlachen omdat ze verloren hebben van mijn beste loper,' zegt Fem en na een zwaai is ze weg.

Siebren draait zich naar me toe.

'En nu het leukste deel,' fluistert hij in mijn oor.

Er ontstaat kippenvel op mijn huid.

'Dan zullen we naar jouw huis gaan zeker?' vraag ik en Siebren trek me mee naar de kleedkamers.

'Waarom denk je dat ik zo snel was? Ik verheug me er iedere keer weer op om je naakt te zien dus nu was het een extra boost,' zegt hij.

Ik lach er een beetje om, maar kan niet voorkomen dat mijn wangen gaan gloeien als lampen.