Twee Jongens

Met vijf

Maandagmiddag zitten we met zijn vieren buiten.

Paul en Lauren zijn met elkaar aan het kibbelen over weet ik veel wat. En Siebren en ik zitten gewoon dicht tegen elkaar, te genieten van de andere zijn warmte en onze handen in elkaar.

We glimlachen de hele tijd en of dat nu komt omdat we eindelijk samen mogen zijn in het openbaar of omdat we het gisteren "goed" hebben gemaakt van een ruzie die eigenlijk niet bestond.

'Ik dacht dat je die CD nog niet had,' zegt Lauren en ze lijkt geïrriteerd.

'Dat heb ik dus wel en wat moet ik met een CD die ik al heb?' vraagt hij.

'Je kan hem toch verkopen. Misschien wil Siebren hem wél hebben. Hij was ten minste niet zo moeilijk aan het doen,' zegt Lauren en ze glimlacht naar Siebren, die een vragend gezicht trekt.

'Siebren zou toch ook een beetje lastig zijn als Nick hem een CD gaf die hij al had, toch?' vraagt Paul.

Siebren schudt langzaam zijn hoofd.

'Bij Nickolas zou ik de CD hebben bewaard. Als het mijn zus was zou ik misschien wel lastig zijn,' zegt hij met een glimlach naar mij.

'Had je de CD al?' vraag ik.

'Nee, dat was de enige CD van Green day die ik nog niet had. Je had geluk, kunstenaartje,' zegt hij lachend.

'Zie je, als Siebren een zus had zou die ook lastig zijn,' zegt Paul tegen Lauren.

'Ik heb ook een zus,' zegt Siebren met een zweem van een glimlach in mijn richting.

'Echt?!' zeggen drie stemmen, waarvan er twee van de tweeling komen en één van een stem achter ons.

We draaien alle vier onze hoofden rechts en zien een jongen staan.

Blonde haren, groene ogen, groot, zwart shirt, zwarte broek, zwarte schoenen en een zwart jasje.

'Ja,' zegt Siebren en hij schuift iets meer naar me op. 'Ze is vorig jaar getrouwd.'

De jongen zijn wenkbrauwen vliegen omhoog.

'Waarom wist ik dat niet?' vraagt hij.

'Een andere school en ze is vijf jaar ouder,' zegt Siebren en nu pas weet ik wie de jongen is.

Dit is Julian.

'Hoe heet ze?' vraagt Julian.

'Larissa,' zegt Siebren en hij glimlacht als Julian langs hem komt zitten.

Ook laat Siebren mijn hand niet los, hij knijpt er één keer in zodat ik recht in zijn ogen kan kijken.

'Ik zal jullie even voorstellen,' zegt hij. 'Dit is mijn beste vriend, Julian. Hij weet dat ik op jongens val en een relatie heb met Nickolas.'

Lauren heeft haar ogen nog niet van de jongen gelost.

'Ik ben Lauren,' zegt ze en ze steekt haar hand over de tafel.

Paul duwt haar hand weer weg.

'Dat is toch veel te formeel,' zegt hij en hij knikt naar Julian en zegt: 'Paul.'

'En ik ben Nick, maar dat wist je waarschijnlijk al, wie we zijn bedoel ik,' zeg ik.

Julian knikt langzaam en draait zich dan naar mij. Zijn groene ogen kijken recht in de mijne en ik zie een beetje verdriet en spijt, maar ook positieve gevoelens.

'Ja, dat weet ik,' zegt hij en heel even slaat hij zijn ogen neer, ademt diep in en kijkt me terug aan als hij zegt: 'Het spijt me, van dat gedrag van me. Ik ben echt een eikel geweest en ik had je niet moeten pesten toen je net uit de kast was. Het was al moeilijk genoeg, denk ik.'