Twee Jongens

Siebrens thuis

Woensdagmiddag sta ik zoals afgesproken voor de school te wachten op Siebren.

Al snel komt hij aangelopen en komt hij voor me tot stilstand.

'Hallo,' zegt hij.

Ik knik. Dan voel ik iets op mijn rug en gaat er een pijnscheut door me heen. Ik knijp mijn ogen dicht. Meer wil ik niet laten merken.

Waarom heb ik ook mijn rugzak op de grond gezet?

'Hey, flikker, laat Siebren eens met rust!' roept er een stem naar me en ik open mijn ogen terug.

Siebren buigt zijn hoofd een beetje zodat hij langs me door kan kijken. Het valt me nu pas op dat ik even groot ben als hem.

'Het is oké, we moeten samen een opdracht maken,' zegt hij.

'Ik dacht dat je daar mee was opgehouden!' roept dezelfde stem.

'Dit is eenmalig,' zegt Siebren.

'Welk vak?'

Siebren kijkt even naar me en dan terug naar zijn vrienden.

'Geschiedenis. Hij moet me ermee helpen,' zegt hij.

Ik frons.

Is hij niet zo goed in geschiedenis?

'Kom, we gaan er vandoor,' zegt Siebren dan zacht tegen me.

Ik til mijn rugzak op en gooi hem over mijn schouder.

'Welke kant?' vraagt hij.

'Die kant,' en we wandelen naar rechts, weg van zijn vrienden.

'Gaat het?' vraagt Siebren dan.

'Tuurlijk,' zeg ik luchtig, maar ik voel nog steeds de plaats waar het kleine voorwerp tegen mijn rug is gekomen.

Ik denk dat het een steen was.

We wandelen naar Lenny's school en gaan tussen alle mama's staan die nog wachten op hun kinderen.

Op één of andere manier is deze school pas om tien na twaalf gedaan. Ik denk dat dat is vanwege het beginuur: tien voor negen.

Al snel komt Lenny naar buiten en rent op me af.

'Nickie!' roept ze en springt recht in mijn armen.

Ik omsluit haar lichaam snel met mijn armen zodat ze niet kan vallen.

'Hoe was je dag?' vraag ik en ik zet haar terug neer.

Pas dan valt de jongen naast me, haar op.

'Is dat je model?' vraagt ze.

'Euhm ... nee, dit is Siebren. Ik werk met hem samen voor geschiedenis,' zeg ik.

'Mischien kan je aan hem vragen of je hem mag tekenen,' fluistert ze naar me, maar ik zie dat hij het gehoord heeft.

Ik slik.

'Dit is Lenny, mijn kleine zusje,' zeg ik dan tegen Siebren.

'Wacht maar tot ik groter ben,' zegt ze en we wandelen naar oma.

Lenny vertelt wat over haar dag en laat vaak haar ogen tussen Siebren en mij glijden.

'Gaan we niet naar huis?' vraagt ze als we oma's straat inwandelen, dat is één straat voor de onze.

'Nee, ik moet dat project afmaken,' zeg ik.

'O, oké,' zegt ze en dan huppelt ze verder voor ons uit.

'Je mag me wel tekenen,' zegt Siebren dan als Lenny ver genoeg is.

Ik kijk hem snel aan, maar kijk daarna terug naar Lenny.

'We hadden het gisteren over dat ik mensen kon tekenen. Realistisch. Lenny wou dat ik een model aannam,' zeg ik.

'Dus ik ben niet knap genoeg?'

'Euhm ... dat heb ik niet gezegd,' zeg ik snel.

Gelukkig moet ik er verder niks over zeggen want we komen bij oma aan.

'Ga je alleen naar binnen?' vraag ik en ik hurk voor haar neer zodat ik recht in haar ogen kan kijken.

'Ik ben oud genoeg,' zegt ze en ze wandelt van me weg.

'Lenny,' zeg ik en ze draait zich om en begint te lachen.

'Krijg ik geen knuffel?' vraag ik.

Lenny lacht harder, maar komt op me afrennen en geeft me een knuffel.

'Teken hem maar, dan mag je daarna mij tekenen,' zegt ze in mijn oor.

'Oké,' zeg ik en dan huppelt ze naar het poortje langs oma's huis. Dat brengt je naar de tuin.

'Daag, Nickie!' roept ze nog en dan sta ik terug recht.

Ik blijf nog even wachten voor het geval oma niet thuis is, ook al had ik haar gisteren gebeld om te zeggen dat Lenny kwam.

'Ze is schattig,' zegt Siebren en ik kijk naar hem, want ik staarde naar het poortje.

Ik knik.

'Hoe moeten we gaan?' vraag ik.

'Deze straat uitlopen en dan naar rechts,' zegt hij en we wandelen naar zijn thuis.

➿➿➿

Siebrens thuis ziet er nog mooier uit in het daglicht dan in de nacht.

Hij biedt me drinken aan en ik zeg dat water prima is.

Daarna lopen we naar zijn kamer, die gigantisch is. Overal hangen posters van bands en er staat een elektrische gitaar in de hoek van de kamer.

Ook als ik heeft hij een tweepersoonsbed, maar bij hem staat het bed in het midden van de kamer. Daar gaat hij op zitten. Ik ga langs hem zitten en zet mijn rugzak op de grond, langs één van de nachtkastjes.

'Wat gaan we vandaag doen?' vraagt Siebren dan en hij haalt zijn gsm weer tevoorschijn.

'Heb je gisteren met hem gestuurd?' vraag ik.

'Ja, en deze morgen ook,' zegt hij.

'En tijdens de lessen?' vraag ik.

'Soms,' zegt hij.

'Begint hij met sturen?'

'Zelden.'

'Heb je Netflix?' vraag ik dan.

'Ja, waarom?' vraagt hij.

'Wij gaan samen een film kijken,' zeg ik.

Siebren fronst.

'Waarom?' vraagt hij dan.

'Omdat je hem niet altijd je aandacht mag geven. Hij is belangrijk voor je, oké, maar nu gaan we even rusten. Dus geef die gsm maar hier en start je Netflix op,' zeg ik.

Deze tip heb ik van Lauren gekregen vandaag, omdat ik had gezegd dat ik ze met elkaar hebben laten sturen.

'O, oké,' zegt hij en hij knikt. 'Welke film?'

'Kies maar,' zeg ik en Siebren staat op, pakt zijn laptop uit een lade van zijn bureau en zet die op bed.

Ik zie hem inloggen op de website en naar favorieten gaan.

'Wat dacht je van ... It's a girlboy thing?' zegt hij en hij wijst een film aan.

'Prima,' zeg ik en hij start de film op.

Dit ga ik dus de komende twee uur doen.