Twee Jongens

Blijven eten

Vrijdagavond wandelen Siebren en ik hand in hand naar mijn oma.

Mijn wondes zijn bijna genezen en het is alleen de laatste paar straten dat we lichamelijk contact hebben.

Ik wou het nog niet te dicht bij de school doen.

'Ik heb kunnen regelen dat we een uurtje vroeger door mogen zodat we onze spullen kunnen afzetten bij Lauren en Paul,' zeg ik.

'Gaan we dan ook eerst naar mijn huis? Ik heb mijn spullen wel al ingepakt, maar ze liggen er nog,' zegt Siebren.

'Dat is goed,' zeg ik en dan komen we aan bij het huisje van mijn oma.

Ik ben eigenlijk niet zo zenuwachtig als ik had verwacht. Het ergste wat kan gebeuren is dat mijn ouders ons kunnen betrappen op zoenen, maar dat zal vanavond geen probleem zijn.

Hoop ik.

We wandelen door het poortje naar de achterdeur en daar zetten we onze schoenen neer op de mat, langs alle andere.

Siebren en ik hangen onze jas op en we gaan naar de woonkamer, waar iedereen al zit. Ze zijn in gesprek, maar dat slaat mijn oma over als ze me ziet binnenkomen.

'Ah, Nickolas, daar ben je eindelijk,' zegt ze vrolijk en ik geef haar een kus op haar wang.

'En dit moet Siebren zijn, als ik het goed heb,' zegt ze en Siebren knikt glimlachend.

Hij blijkt geen last te hebben van zenuwen.

'Dat ben ik, mevrouw,' zegt hij.

'Zeg maar Roseanne, hoor,' zegt mijn oma en ze leidt ons naar de zetels. 'Ga zitten, ga zitten. Het eten is zo klaar,' zegt ze nog en we gaan zitten, oma terug in haar bloemenstoel en Siebren en ik langs mijn zusje in de grote zetel.

Mijn ouders zitten in de tweepersoonszetel en hebben elkaars hand vast. Lenny komt dichterbij ons zitten.

'We eten kroketjes,' fluistert ze. 'En worteltjes. En stoofvlees. En mayonaise.'

'Ik krijg er honger van,' zeg ik met een glimlach naar mijn kleine zusje.

'Zeg, Siebren,' zegt mijn vader dan, waardoor we alle drie opkijken. 'Hoe heb je Nick eigenlijk leren kennen?'

'Euhm ...' zegt hij en hij zoekt mijn ogen. Ik knik zodat hij hen gewoon de waarheid kan zeggen. 'Ik wou liefdesadvies van iemand en Nick was daar de juiste persoon voor. Het ging om een jongen, snap je.'

'Hoe kwam je er dan achter dat je verliefd op Nick was en niet op die andere jongen?' vraagt mijn vader fronsend.

Mijn bloed gaat door mijn aderen stromen als ik terug aan onze eerste zoensessie denk.

'Gewoon. Hoe je weet dat gras groen is. Je ziet het helder,' zegt Siebren en ondertussen zoekt hij mijn hand.

'Hebben jullie al gekust?' komt mijn moeder ertussen.

Mijn wangen worden rood en ik hoor Lenny zachtjes grinniken.

'Anne, wat is dat nu voor een domme vraag. Natuurlijk hebben ze dat al gedaan,' zegt mijn vader.

Nu warmt mijn hele lichaam op.

'En zijn jullie al verder ge-

'Anne, Lenny zit erbij,' mompelt mijn vader en ik voel mijn hart tegen mijn ribben slaan.

Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar Siebren en zie ook dat hij blosjes op zijn wangen heeft.

'Hoe was het op school?' vraagt mijn oma om het gesprek een andere richting in te sturen.

'Goed,' mompel ik.

'En die van jouw, Siebren?'

'Prima,' zegt hij glimlachend.

'Hebben jullie bepaalde lessen samen?' vraagt ze.

Ik knik.

'Bijna alle vakken behalve geschiedenis en Frans en Engels. Ons lessenrooster is een beetje vreemd,' zegt Siebren.

'Ik dacht dat je hem hielp met een opdracht geschiedenis?' komt mam ertussen.

Ik kijk betrapt naar Siebren, maar herstel me snel.

'Nee, ik hielp hem met de lessen, niet met een opdracht,' zeg ik.

'En zitten jullie dan langs elkaar?' vraagt mijn oma dan aan Siebren.

'Nee,' zegt Siebren. 'Nickolas zit langs Paul en ik langs één van mijn vrienden.'

'Weten je vrienden al dat je met Nickolas samen bent?' vraagt oma.

'Euhm ... nee, nog niet, maar dat gaat er wel van komen,' zegt hij en hij glimlacht naar me.

'Dat is goed. Zeg, Nickolas, zou je me even willen helpen met de tafel?' vraagt ze dan aan mij en ik kijk verontschuldigend naar Siebren.

Hij haalt glimlachend een wenkbrauw op. Ik doe hetzelfde en dan volg ik mijn oma naar de keuken.

'Vergeef me alsjeblieft dat je ouders zo zijn, Nickolas. Ze zijn gewoon blij dat je iemand hebt gevonden. Volgens mij is hij wel een goede jongen,' zegt oma en ze geeft me een paar borden die ik op de tafel zet.

'Dat is hij zeker,' zeg ik en mijn oma trekt een mondhoek op.

'Neem hem na het eten even mee naar de serre. Dat gaat hij leuk vinden. En dan hebben jullie even tijd met zijn tweetjes, want ouders kunnen irritant zijn,' zegt ze en ik zet de glazen op tafel.

'Maar daar liggen nog tekeningen van opa en mij,' zeg ik zacht.

'Ik weet zeker dat je hem al andere tekeningen hebt laten zien,' zegt ze knipogend.

Mijn wangen warmen op.

'Hij houdt van je, Nickolas, je moet hem een blik in jouw leven geven voordat je dat bij hem doet. Het lijkt me een jongen die niet snel met iemand anders omgaat dan in zijn vertrouwde omgeving,' zegt oma.

Ik frons.

Zou Siebren toch nerveus zijn voor dit eettentje? Zou hij het moeilijk vinden om met iemand anders om te gaan?

In denk terug aan de eerste keer in de winkel.

Hij was inderdaad wel wat zenuwachtig, maar bij Lenny en bij mijn ouders gaat het hem toch vlotjes af?

'Ga je ze even roepen? Het eten is klaar,' zegt oma dan en ik knik.

Ik wandel naar de woonkamer, waar ik Siebren lachend aantref.

Misschien lacht hij om zijn zenuwen weg te krijgen ...

➿➿➿
Wat doen jullie om jullie zenuwen weg te krijgen?
Have a nice day!