Twee Jongens

Naar oma

Rond tien uur ga ik naar oma. Ze zei dat ik wel mocht uitslapen en daarna naar haar mag gaan.

Dus dat doe ik ook.

Als ik bij mijn oma aankom, staat ze al in de keuken en is druk in de weer.

'O, Nickolas, ik dacht dat je nog langer wegbleef. Je moeder zegt altijd dat je rond elf uur pas opstaat,' zegt oma als ik binnenkom en mijn voeten netjes veeg.

Dan doe ik mijn schoenen uit.

'O, nee, ik was eerder wakker vandaag,' zeg ik.

'Ik heb ontbijt voor je gemaakt, ga zitten mijn kindje,' zegt ze.

Ik ga aan tafel zitten en meteen komt er een bord met spek en ei voor mijn neus te staan. Mijn oma legt er nog brood bij en gaat dan tegenover me zitten.

'Heb je onlangs nog getekend?' vraagt ze.

Oké, ik had misschien een beetje gelogen over dat niemand mijn tekeningen mag zien. Mijn oma ziet ze soms ook.

Natuurlijk niet allemaal, enkel de tekeningen die ikzelf goed vind.

'Ja,' zeg ik. 'Maar ik wil graag beter worden in kleur.'

'Kleur? Dat hoeft toch niet Nickolas. Je bent een man van zwart wit, dat ziet een kunstenaar zo,' zegt ze.

Mijn oma is schilderes geweest. Ze heeft enkele schilderijen zelfs verkocht en geloof me als ik zeg dat ze schitterend waren.

'Toch wil ik het graag leren,' zeg ik.

'Ik wil het je wel leren, maar vergeet niet dat ik schilderes was. Je opa zou het je veel beter kunnen leren,' zegt oma.

Mijn opa is drie jaar geleden gestorven.

Eigenlijk ben ik zo beginnen te tekenen. Hij was in zijn atelier bezig en ik was een te nieuwsgierig kind.

Hij heeft me in zwart wit leren tekenen en wou me kleur leren, maar uiteindelijk is dat er nooit van gekomen.

'Gaan we in zijn atelier zitten?' vraag ik.

Het atelier van mijn opa staat in de tuin.

Hij heeft een serre omgebouwd zodat hij in de zomer, maar ook in elk ander seizoen, zijn uitzicht kon tekenen.

Ik heb er zo ook een paar in mijn kast liggen omdat ik ze niet durf op te hangen.

Wat als ze vallen en kapot gaan?

'Tuurlijk,' zegt mijn oma en na het eten gaan we naar de tuin waar ze me laat tekenen en tips geeft over welke kleuren ik beter bij de lucht of bij het gras kan gebruiken.

Het is interessant en bij deze dagen, voelt het alsof mijn opa dichterbij is dan ooit tevoren.

➿➿➿

Rond drie uur ga ik Lenny halen van school.

Als we terug bij oma komen, zijn mam en pap er ook al. We eten oma's eten, wat zoals altijd overheerlijk is.

Toen ik eenmaal vertrokken was met de kleuren, is ze gaan koken. Natuurlijk moest dat ook gebeuren, maar ik had liever dat oma nog langs me zat in de serre.

Het voelt gezelliger met haar erbij.

'Hoe was je vrije dag?' vraagt mam aan me en ik slik het eten door.

'Goed, veel getekend,' zeg ik en ik glimlach naar oma.

Ze glimlach terug.

'O, dat is leuk. Om hoe laat was je hier?'

Mijn ouders vinden het niet erg dat ik mijn tekeningen enkel aan oma laten zien.

Natuurlijk hebben ze er al naar gevraagd, maar steeds zeg ik dat de tijd nog niet rijp is.

'Tien uur,' zeg ik.

'Zeg, Nickolas,' komt oma er dan tussen.

'Wanneer ga je eigenlijk eens iemand meenemen? Je bent al bijna volwassen en nog steeds onervaren in de liefde,' zegt ze.

'O,' zeg ik. 'Als ik de juiste vind, zal ik hem meenemen.'

'Is die ene jongen niet leuk?' vraagt Lenny.

'Welke?' vraagt pap die nog van niks weet.

'Wat was zijn naam?' vraagt Lenny.

'Siebren, was het toch?' vraagt mam en ik knik lichtjes ter bevestiging.

'We zijn enkel studiepartners,' zeg ik al is dat gelogen.

'O,' zegt Lenny triest. 'Ik vond hem wel bij je passen.'

'Neem hem anders ook eens mee. Misschien klikt het toch,' stelt mam voor, maar ik schud mijn hoofd.

'Enkel studiepartners, mam, daarna scheiden onze wegen,' zeg ik.

Mam kijkt beteuterd.

Dan is het even stil, maar al snel vraagt oma naar mams en paps werk.

Ik ben blij dat het onderwerp van de tafel geveegd is, maar het blijft nog steeds door mijn hoofd spoken.

Niemand dacht aan liefde toen ik Lauren en Paul mee naar huis nam. Wat als het zo duidelijk is dat Siebren eigenlijk op mij is dat ik het zelf niet doorheb?

Meteen duw ik die gedachte uit mijn hoofd.

Siebren is op zijn ridder van het feest verliefd.

Maar waarom mag ik dan niet weten wie het is? Waarom altijd zo geheimzinnig?

Waarom vraag ik het mezelf zelfs af?

Ik besluit om vandaag vroeg te gaan slapen om al deze gedachtes uit mijn hoofd te krijgen.

Ik hoop dat dat helpt en anders verzin ik wel iets.