Twee Jongens

Niet goed

Hij gaat het echt doen.

Siebren gaat aan zijn vrienden vertellen dat hij op jongens valt.

Nu.

'Nick, wil je stoppen met zo te wiebelen. Ik word zenuwachtig van je,' zegt Lauren en ik kijk van mijn gsm weg.

'Sorry,' mompel ik.

'Hey, Siebren overleeft het wel,' zegt ze en ze legt haar hand op de mijne.

Haar duim raakt mijn gsm en ze zoekt duidelijk het uit-knopje.

'Je hebt vast gelijk,' mompel ik.

'En anders ga je hem redden,' zegt ze en ze laat het scherm zwart worden.

Ik lach.

'Het is niet niks om het tegen je vrienden te zeggen,' zeg ik.

'Dat weet ik,' zegt Lauren.

'Maar wat als het niet goed gaat?' vraag ik.

'O, God, Nick!' zegt Paul en hij kijkt op van zijn boeken.

Hij is een opdracht vergeten te maken en nu is hij die van mij aan het overschrijven. Het interesseert me weinig omdat Siebren op dit moment in mijn hoofd blijft rondspoken.

Ik denk zelfs dat ik meer stress heb dan hem.

'Hij gaat niet dood,' zegt Paul. 'Doe even normaal.'

'Moet jij nodig zeggen, P. Onze beste vriend is verliefd en jij zegt dat hij normaal moet doen. Als jij verliefd bent, zal ik dat ook eens zeggen,' zegt Lauren en ze slaat mijn boek dicht en geeft het terug aan mij.

'Ik was nog niet klaar,' zegt hij.

'Weet ik,' zegt Lauren en ze trekt uitdagend haar wenkbrauwen op.

Dan draait ze zich naar me toe.

'Heb je zin om dit weekend mee te gaan naar een beurs met me?' vraagt ze.

'Wat voor beurs?' vraag ik.

'Het is er eentje met CDS en platen. Misschien ook wat logboeken of kleurtjes. Ik koop er voor je als je meegaat,' zegt ze.

'Hey, waarom mag ik niet mee?' vraagt Paul.

'Omdat jij niet mee wou. Ik had het aan je gevraagd,' zegt Lauren.

'Wanneer?'

'Gísteren,' zegt ze en ze draait zich opnieuw naar mij. 'Dus? Ga je mee?'

'Wanneer is het?' vraag ik.

'Zaterdag en zondag,' zegt ze.

'Kunnen we zaterdag gaan?' vraag ik.

'Heb je zondag iets opstaan met Siebren?' vraagt ze lachend. Ik lach ongemakkelijk.

'Ja,' zeg ik. 'Ik ga kijken naar zijn atletiekwedstrijd.'

En op dat moment begint mijn gsm als een gek te trillen. Ik krijg smsen van Siebren binnen met allemaal willekeurige letters.

Dan belt hij me.

Ik kijk naar Lauren die de naam al op mijn scherm heeft gelezen: Mijn Siebie <3.

'Neem op!' roept ze bijna en in de haast duw ik bijna op het rode telefoontje.

'Siebie?'

Gesnik.

'Siebren?'

Opnieuw een snik.

'Waar ben je?' vraag ik een beetje in paniek.

'Het muurtje,' fluistert hij en dan hangt hij op.

Ik kijk geschokt naar mijn gsm, naar mijn vrienden en achter me.

'Ik moet gaan,' zeg ik en sta op. Ik pak mijn boek van de tafel en prop die in mijn tas.

'Wat was er?' vraagt Lauren.

Ik kijk haar heel even aan en haar ogen worden groot.

'Stuur zo snel mogelijk in de groepchat,' zegt ze en ik haast me weg, naar het muurtje.

Ik struikel bijna, maar uiteindelijk kom ik achter het muurtje aan. Siebren zit ineengedoken tegen de muur en zijn lichaam schokt. Ik ga langs hem zitten en leg mijn hand langzaam op zijn rug.

Als hij zijn hoofd opheft, zie ik één rode wang. Zijn ogen zijn bijna even rood en zijn blauwe ogen staan gebroken.

'Wat is er gebeurt?' vraag ik zacht.

Siebren snikt en legt zijn hoofd op mijn schouder.

'Ik heb het hen verteld. Richard, de gene van het steentje als je dat nog weet, reageerde het slechtst. Hij sloeg me één keer en vloekte heel veel binnensmonds. Hij vroeg of het door jou kwam omdat ik weer met je heb samengewerkt voor een vak, ook al was dat verzonnen. Ik stotterde omdat ik niet wou liegen en toen ... ik weet het niet meer. Het ging allemaal heel vlug. I-ik zei niks meer en toen bedreigde Richard me bijna. Oké, hij was vaak opvliegerig, maar ik dacht dat hij wel even een fatsoenlijke vriend kon zijn.'

Dat laatste komt er als een snik uit en ik wrijf zachtjes door zijn haar.

'Wat gebeurde er daarna?' vraag ik.

'Julian ging voor me staan en iemand anders hield Richard tegen, ik weet niet wie. Julian vertelde me dat ik beter weg kon gaan en toen ben ik weggerend,' sluit Siebren zijn verhaal.

Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd en leg mijn hoofd daarna op dat van hem.

'Sorry,' mompel ik.

'Wat?' vraagt Siebren en hij heft zijn hoofd langzaam op zodat we geen kopstoot krijgen.

'Nee, Nickolas, het is niet jouw schuld. Het is die van mezelf ... ik had dit veel beter uit moeten denken,' zegt hij.

Ik kan enkel naar hem kijken.

Hij is er duidelijk kapot van.

'Je mag altijd bij me komen zitten ,' zeg ik.

'Ik wil je niet in gevaar brengen. Je weet wat Richard allemaal kan doen,' zegt hij.

'Dat kan me niks schelen, zolang jij maar in orde bent,' zeg ik.

'Maar mij kan het wel schelen. Ik ben in orde zolang jij in orde bent dus we moeten jou veilig houden,' zegt Siebren en zijn hand zoekt de mijne.

Als ze elkaar hebben gevonden, verstrengelen onze vingers zich met elkaar. En ondanks dat rotgevoel dat ik heb omdat Siebren dit moet meemaken, komt dat warm gevoel de kop op steken.

Siebren lijkt het ook op te merken want hij buigt in voor een zoen.

'Ik houd van je en dat zal nooit veranderen. We redden het wel,' zegt hij voordat zijn lippen de mijne raken, maar omdat ze al zo dicht bij elkaar zijn, kan ik enkel knikken.

Ik buig iets meer naar hem toe en als onze lippen elkaar raken, neemt hij me mee naar een ander universum.

Eentje waar we wel geacepteerd worden.

Eentje waar we niet om een hoekje stiekem moeten zoenen omdat we bang zijn dat onze relatie de buitenwereld niet aankan.

Wij twee zijn nog te fragiel om aan de buitenkant getoond te worden want wat als er meerdere mensen zijn die zoals Richard gaan reageren?

Wat boeit het me nu eigenlijk?

Ik wil gewoon dat wíj gelukkig zijn.

Samen.

Siebren kruipt bij me op schoot en ik moet een kreun onderdrukken want hij zit recht op de verkeerde plek, als je snapt wat ik bedoel.

Hij zoent me in mijn nek en zijn handen verdwijnen onder mijn shirt. Hij maakt cirkeltjes op mijn huid en ik ontspan.

En dan besef ik het.

We zijn wél klaar voor de buitenwereld.

➿➿➿
Wat denken jullie? Zijn ze er klaar voor?
Have a nice day!