Twee Jongens

Mijn verjaardag

Epiloog ~ 16 januari

Drie maanden lang zit Julian bij ons aan tafel.

Van Richard hebben we niks meer gehoord en maar goed ook. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als hij Siebren de grond in zou boren, maar waarschijnlijk niet echt iets goeds.

'Siebren is toch nooit te laat?' vraagt Paul.

Ik stop met ijsberen en pak mijn telefoon.

Geen berichten.

'Dat weet ik,' mompel ik.

Het is geen gewoonte dat Siebren niet op tijd is en vooral niet op mijn achttiende verjaardag.

We zijn nu al een twintig minuten op hem aan het wachten in mijn woonkamer.

Mam en pap zijn samen met Lenny naar oma, waar ik straks, binnen drie uur, met Siebren zal gaan eten.

Tot dan kan ik mijn verjaardag met mijn vrienden vieren.

'P! Nu heb je hem nog ongeruster gemaakt!' zegt Lauren vanaf Julians schoot.

In de drie maanden die zijn verstreken, hebben Julian en Lauren elkaar gevonden. Ze zijn ongeveer een maand geleden beginnen te daten en zijn nu net een week samen.

Op het moment dat ik weer wil beginnen met ijsberen, gaat de bel. Ik snel naar de deur en open hem.

Siebren draagt een wit hemd, een nette zwarte broek en zijn haar golft een beetje over zijn schouders. Hij zou dringend naar de kapper moeten, dat zegt zijn moeder altijd, maar ik vind het sexy zo.

En het is leuker om te zoenen als ik de hele tijd door zijn haar kan gaan.

En het maakt hem aantrekkelijker.

'Sorry dat ik te laat ben. Ik had me verslapen en je cadeau was nog niet af en, shit, ik ben te laat op de belangrijkste dag van je leven,' zegt hij en pas nu valt me op dat hij zijn handen op zijn rug houdt.

Het valt me nu ook op dat hij zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd heeft en zijn jasje over zijn elleboog hangt.

'Je wordt volwassen! Daar zou ik niet te laat voor moeten zijn,' gaat hij verder.

Ik stop hem door hem te kussen.

Meteen gaat hij erin mee, maar als zijn handen over mijn lichaam bewegen, horen we een harde bonk waardoor wij twee een stap van elkaar af zetten en onze drie vrienden binnenkomen.

'Wat was dat?' vraagt Paul en hij kijkt ons aan.

Siebren pakt de doos op en glimlacht.

'Mijn cadeau. Gelukkig zit er niks breekbaars in,' mompelt hij erachteraan. 'Maar nu we er allemaal zijn, kunnen we door naar de cadeautjes van iedereen. We hebben al te lang moeten wachten.'

We lopen naar de woonkamer en iedereen gaat op dezelfde plek zitten. Siebren komt langs me zitten nadat hij zijn pakje bij de rest heeft gelegd.

'Goed, ik eerst!' roept Lauren en ze staat op van Julians schoot en neemt een klein, roos pakje.

Ze geeft het aan mij en ik doe het voorzichtig open. Er komt een soort bon tevoorschijn.