Twee Jongens

Zwart-wit of kleur

Ik word wakker van iemand die me port.

'Opstaan!' zegt hij en ik herken de stem, Siebren.

'Wat?' zeg ik en ik ga meteen recht zitten wat me bijna een kopstoot oplevert van Siebren.

'Je was in slaap gevallen in de helft van de film,' zegt hij.

'O,' zeg ik.

'Wat gaan we nu doen?' vraagt hij dan.

'Heb je toen ik sliep gechat met hem?' vraag ik.

'Nee,' zegt hij. 'De film was veel te interessant. Voor mij dan.'

Ik lach wat en trek mijn benen op zodat die tegen mijn borstkas komen.

'Je mag weer met hem chatten,' zeg ik.

Het is stom om hem zo te staan commanderen, maar hij vroeg me om hulp.

'Oké, en wat ga jij doen?'

'Tekenen,' zeg ik.

'Wil je mij tekenen?' vraagt hij.

'Tuurlijk,' zeg ik want ik weet dat Lenny achter de tekening van hem gaat vragen.

'Moet ik dan poseren ofzo?'

'Maakt niet uit,' zeg ik en ik pak uit mijn rugzak, mijn schetsboek, mijn potlood en mijn gom, al gebruik ik die laatste zelden.

'Je zusje zei: een model. Moet ik dan ook zo gaan zitten? Of staan?'

'Maakt niet uit,' herhaal ik en ik ga naar de juiste pagina zodat hij niet kan zien wat ik nog allemaal heb zitten tekenen.

Siebren lacht een beetje en slentert de kamer rond. Dan gaat hij op zijn bureau zitten, met zijn voet op zijn bureaustoel en zijn elleboog steunend op zijn knie.

Hij kijkt de andere kant op en snel maak ik een schets van hoe hij zit. Misschien ga ik deze wel afmaken.

Dan springt hij mompelend van zijn bureau af en wandelt naar het raam. Hij gaat ervoor staan en ik weet niet of hij aan het poseren is of niet, maar ik schets hem weer en probeer zo goed mogelijk elk detail van het beeld te onthouden.

'Ik heb een idee,' zegt hij dan en hij komt langs me op bed zitten.

Zonder dat ik iets zeg, trekt hij zijn shirt over zijn hoofd. Even schiet door mijn hoofd dat hij een prachtig lichaam heeft en dan vooral om te tekenen.

'Is het zo prima?' vraagt hij.

'Ja,' zeg ik en mijn ogen worden terug naar zijn lichaam gezogen.

Ik kan er niet onderuit, hij is knap, ook zonder dat lichaam.

Het lijkt wel alsof hij is vergeten dat ik op jongens val, want ik weet vrij zeker dat geen enkele andere jongen dit zou doen, als hij wist dat ik op hem zou kúnnen vallen.

Hij kijkt recht naar mij. Snel maak ik een schets en knik dat hij zijn shirt weer mag aandoen, maar in plaats daarvan pakt hij zijn gsm en begint te typen.

Ik start aan de tekening met zijn ontblote bovenlijf want nu kan ik nog kijken als ik het vergeten ben. Het is niet seksueel bedoeld, enkel artistiek.

Beetje bij beetje krijgt de tekening vorm en sneller dan verwacht is hij klaar, dus draai ik een pagina terug en begin aan de tekening aan het raam. Maar in plaats van uitzicht op de tuin, maak ik een uitzicht op de Eiffeltoren, alsof hij in Parijs zit.

Het besef van tijd is helemaal vervlogen als het buiten al donkerder wordt en de voordeur van het huis dichtknalt.

Siebren springt op en trekt zijn shirt aan. Ik was zelfs al vergeten dat hij die uithad.

Niet veel later zwaait de deur van zijn kamer open. Een lange vrouw met blonde haren, komt de kamer binnen wandelen.

Je ziet de make-up die ze draagt door het licht van de kamer, die Siebren even geleden heeft aangeknipt.

'O, ik wist niet dat je bezoek had,' zegt ze en er kan net een glimlach vanaf krijgen.

'Ik had het gisterenavond toch gezegd,' zegt Siebren zuchtend en hij gaat rechtstaan.

Ik doe mijn schetsboek dicht en stop die in mijn rugzak.

'Anders zal ik wel doorgaan. Ik denk dat mijn ouders wel ongerust zullen zijn,' zeg ik, ook al had ik dat gisteren gezegd dat ik weg was.

Ik voel me niet echt op mijn gemak bij die vrouw.

Is het zijn moeder? Ik denk het wel.

Weten zijn ouders al dat hij op jongens valt?

'Nee, nee dat hoeft niet,' zegt Siebren en hij gaat naar zijn moeder, mompelt wat tegen haar en ze gaat weg.

Siebren draait zich vermoeid om en zucht.

'Sorry,' zegt hij dan. 'Ik heb enkel aan jou verteld dat ik op jongens val. Het is nogal stresserend, de druk.'

Hij zucht en gaat met een hand door zijn haar.

'Hoe heb jij het hen verteld?'

'Gewoon, gezegd,' zeg ik.

'En je ouders hebben het goed opgenomen?'

'Zelfs mijn zusje,' zeg ik.

'Dus daarom was ze zo enthousiast,' mompelt hij, meer in zichzelf dan tegen mij.

'En hoe wist je dat je op jongens viel?'

Ik haal mijn schouders op.

'Ik werd verliefd op een jongen, niet op een meisje,' zeg ik.

'Heb je je ouders het daarna verteld?'

'Nee, ik heb met hem gekust en daarna heb ik het aan mijn ouders verteld. Ik wist het door de kus beter.'

'O,' zegt hij.

Dan is het even stil en omdat ik niet tegen déze stilte kan, sla ik mijn schetsboek terug open en ga verder met de tekening op het bureau.

'Zwart-wit of in kleur?' vraag ik.

Siebren antwoordt niet, dus kijk ik op. Hij kijkt me niet-begrijpend aan.

'De tekening,' verduidelijk ik.

'O, zwart-wit, denk ik,' zegt hij.

'Oké,' zeg ik en ik voel mijn gsm trillen in mijn zak.

Paul: Waar zit je?
Lauren: Beneden.
Paul: Mag ik nog eens een pilletje.
Lauren: Kom maar halen.
Paul: Lauuuuu! Ik zit in de badkamer. Het voelt alsof ik ieder moment kan kotsen. Dan kan ik toch moeilijk naar beneden komen.
Paul: Of wil je dat ik je onderkots?
Ik: Waarom sturen jullie in de groepchat?
Lauren: Omdat ik niet reageer in privé.
Ik: Oké, maar dan ga ik ervandoor.
Lauren: Zit je bij Siebren?
Ik: Ja.
Lauren: Niks uitspoken, eh
Paul: Lauren, wil je nu naar boven komen!
Paul: En Nick, als je wel dingen uitspookt doe het dan veilig.
Ik: Doei

Mijn vrienden denken dus dat ik verliefd op hem ben.

Lauren plaagt me ermee op school en Paul plaagt me via de groepchat zodat Lauren ook kan ingrijpen.

Ondertussen ben ik er al mee gestopt om erop te reageren.