Voices | hyunin

20. Caring

Jest już dosyć póżno a ja nadal jestem u hyunjina. Właściwie to jisung też Jeszce jest i siedzimy w trójkę w salonie. Od mojego napadu histerji minęło trochę czasu, a mi nadal głupio. Chyba najbardziej wstydzę się tego że han to widział. Jestem pewien że ma mnie teraz za przynajmniej panikarza i pewnie nie będzie chciał już ze mną rozmawiać tak jak w szkole.
Siedzimy na kanapie, oglądamy jakiś program, pijąc cole. Hyunjin cały czas mnie przytula, wyglądać to musi jakbyśmy byli parą, bo jisung co jakiś czas spogląda na nas z maślanym spojrzeniem, co nie jest zbyt komfortowe.
- Hyung? - spoglądam na twarz blondyna, która oświetlana tylko światłem telewizora wydaje się zamazana, ale wciąż na jego sposób atrakcyjna. Chłopak odwraca się w moją stronę i pochyla, bo leżę przy jego boku opierając głowę na jego torsie.
- Wszystko w porządku?
- Ja-a... Przepraszam. Przepraszam za moje zachowanie, nie wiem co się sta-
- Csiii, nie przepraszaj mnie, to nie jest twoja wina - chłopak szepta mi tuż do ucha, przez co czuje jego gorący oddech na szyji, a moje ciało przewodzi kolejną porcję ciarek. - To co się stało...To nic takiego, ani dla mnie, ani dla jisunga. Po prostu nie myśl o tym, zrelaksuj się.
- Spróbuję, hyung - odpowiadam i spoglądam na niebieskowłosego, który chyba usnął w fotelu obok. Tykam hyunjina w bok, daje mu znak aby spojrzał na przyjaciela, po czym wstaje i okrywa chłopaka kocem.
- Jest późno. Han jak zasnął, tak się nie ruszy. Napiszę do jego mamy że zostaje, a ty... Chyba powinienem odprowadzić Cię do domu - mówi hyunjin, wyłącza telewizor i sięga po komórkę. Patrzę na niego ze smutkiem, ale też z rozczuleniem. To że pozwala jisungowi spać u niego i jeszce zawiadamia jego mame o tym że zostaje, utrwala moje przekonanie o tym jaki blondyn jest czujny i  odpowiedzialny.  W dodatku po moim ataku cały czas ze mną siedział, przytulał i uspokajał, teraz jescze chce mnie odprowadzić do domu.
- Hyunjin.
- Tak?
- Nie zasługuję na Ciebie.