I Saw the Future Once

Chapter 43

Pagkagising ay agad naming hinanda ang lahat ng kakailanganin namin.

We have our own bag packs na nakalagay na lahat ng mga kailangan, may mga dala na rin kami na siyang mag po-protekta sa aming sarili— we had no choice. We need to protect ourselves once we step in Marco's place.

"Are you ready?" I shifted my eyes to Ream and nodded my head.

Nakaayos na rin siya at nakasukbit na rin ang bag pack sa kanyang likod.

Nilagay ko na rin sa bag ko yung totoong analysis data na nasa glass tube... ito yung kailangan noon ni Marco sa akin bago kami makatulog ng siyam na taon. I don't know if i'll be thankful to this thing or not, dahil sa mga nilalaman nito kaya nasa sitwasyon kami na 'to, pero ito rin ang siyang dahilan kung kaya't buhay pa kami hanggang ngayon. Kung nabigay ko siguro ito kay Marco ay wala na kami rito at tuluyan na siyang nagtagumpay sa lahat ng kanyang plano.

"Trixy, let's go, they are waiting us outside." Nang marinig ang boses ni Ream ay nabalik ako sa reyalidad.

Agad kong sinara ang bag ko at sinukbit ito sa likod.

I am wearing black sando and put cropped black leather jacket, and black shorts para komportable ako. I ponytail my hair para 'di rin tumatabing sa mukha ko.

I wore my black boots, at inayos ang holster sa hita ko. May mga iba't-ibang klase ng kuysilyo ang nakalagay doon, dahil doon din ako nasanay na gamitin 'yon sa pakikipaglaban, and I know it will help me a lot.

Lumapit ako kay Ream. "Tara na."

Nakita ko ang pagtitig niya sa akin simula ulo hanggang paa. "My wife is hot— and you're more than that."

I let out a giggle. "Sus, bolero."

"No, I'm not. You are indeed a beauty, and I am lucky to have you because you are not just a beauty but a wonderful woman." Napailing-iling na lang ako sa mga mabulaklak niyang mga sinasabi.

Nakita ko ang ang ibang kasama ko, at si Clinton ang may hawak at karga kay Lexie na naka power off pa. Yep, we will bring my robot too. She will help me with the informations once we go to Marco's place.

Nakita kong naka handa na ang lahat at sabay-sabay na kaming naglakad papunta sa garahe ng secret underground para makasakay sa bulletproof na van.

Puro pasilyo pa ang nadaanan namin dahil malawak talaga ang secret underground ng mga magulang ko.

At sa paglakad namin ay hindi ko maiwasan na titigan ang bawat pasilyo ng lugar na ito. Marami ring masayang ala-ala ang narito, at isa na doon ang kasal namin ni Ream.

Napabuntong hininga na lamang ako nang pumasok na kami sa van.

Nasa dulong bahagi kami ni Ream. Si Nick ang nasa driver seat na katabi si Steel para magsalitan sa pagmamaneho.

Sila Francine, Celestine at Clinton ay nasa gitnang bahagi ng van.

Nasa tabi ko naman si Lexie na naka power off pa rin, since dalawa lang kami sa likod.

Unti-unti ng bumukas ang secret underground at naramdaman ko na ang pag usad ng sasakyan namin.

Tumingin ako sa bintana at nakita ko na nagsara na itong muli at naging patag na puro damo na lamang— na hindi mo aakalin na may tinatagong lugar sa ilalim.

Tumitig muli ako sa secret underground kahit na puro damo na lang ang nakikita ko.

I will miss this place. Alam ko kung ano papasukin namin ngayon, at hindi na sigurado ang buhay namin kapag nangyari 'yon. I am not sure if I'll be back here again with them, but I am still hoping.