I Saw the Future Once

Epilogue

All I could say is thank you for making this far...

--

CELESTINE.

Napatingin ako kina Francine at Nick na mag kaakbay ngayon habang nakangiti sa aming dalawa ni Steel.

"Let's go?" ani Nick.

"Mag isahang sasakyan na lang tayo para makatipid sa gas," suhest'yon ni Francine na seryoso at lahat kami ay mga nangunot ang noo sa kanya kaya 'di namin maiwasang matawa.

"What?" she asked giggling.

"Ang yaman mo tapos ganyan suggestion mo?" natatawa na ring sabi ni Steel.

"Pareho kayong abno ni Francine, hon," singit ko naman.

"I'm just joking, stop the eye fighting you two... 'di pa rin kayo nagbabagong dalawa, para pa rin kayong mga aso't pusa." Ngayon ay kaming dalawa naman ang masamang tumingin kay Francine.

Nakita ko naman ang pag-akbay ng asawa ni Francine sa kanya.

"Nga pala where's Ream? Sabay-sabay na tayong pumunta roon at gumamit ng isang sasakyan para makapag bonding na rin tayo, na miss ko kayo." Dahil sa sinabi ko ay nagkasundo na kaming lahat sa suggestion ni Francine na mag sabay-sabay na lang sa isang sasakyan.

"Nandoon na si Ream sa loob ng van, grabe manang-mana sa ama at sa kambal ko na pinaglihi sa sama ng loob," natatawang sabi ni Francine at nakita kong inismiran lang siya ni Nick dahil sa sinabi.

Nagtawanan naman kaming lahat.

Doon na kami sumakay sa van nila Francine at Nick at katulad nga ng sabi ay naroon na rin sa loob si Ream.

"Lagot, pinanggigigilan na naman si Trixy..."

Napailing na lang ako. "Always naman, hindi ka na nasanay... Lagi naman pinanggigilan ni Francine yung anak nating si Trixy."

"Oh my gosh! Baby Trixy! Tita miss you so much! Come here, hug your Tita!" I saw my daughter's cutest smile when she heard her tita Francine.

"Tita! Ang pretty mo po!" Then her small hands embrace Francine.

Yes. We named our daughter Xyrene Trixy Montilla. And Nick and Francine's son named to our friend Ream Mercedes.

Seven years had passed when the tragedy happened.

Sumakay na kami sa van at si Nick ang nagmaneho, si Francine naman ay nakaupo sa tabi ng asawa niyang si Nick sa shot gun seat. Habang kami naman ni Steel ay nasa likod kasama ang dalawang bulilit.

"What did you do to my toy?" The five years old Ream asked my daughter in a calm and cold voice. Geez, tama nga si Francine, nagmana anak niya sa asawa at kay Ream na kaibigan namin sa sama ng loob.

"I broke it, tuya Ream, 'di mo po natita?" naka pout na sabi ng anak ko.

Napailing na lang ako. My daughter is only three years old kaya medyo bulol pa sa ibang salita.

"Nako! Nako! Huwag kayo mag aaway ha?" natatarantang sabi ni Steel sa dalawa na parang may balak mag away... kaya yung asawa ko ay nakipag laro na rin sa kanila.

Napailing na lang ako at hinayaan na lang sila sa tabi ko.

"We're here!" Francine happily said.

"Hindi ka napagod?" narinig kong tanong ni Nick sa asawa niya.

"Nope. Makikita ko na ulit sina Trixy at kuya Ream..." After she said those, I also smiled bitterly like Francine.

"'I miss them so much. If only they are still here with us."