Chapter 48

958 47 7
                                    

I want to be true to myself. I'm tired of pretending that everything is just fine.

I'm tired of being saved.

I'm tired of sacrificing someone.

I'm tired of being a damsel in distress.

I'm done with myself.

Ano na ang gagawin namin? Hindi ko na alam. Pagod na pagod na ako sa lahat ng nangyari. Ni hindi ko na matanong na bakit kami pa? Bakit kami yung nakakaranas nito? Bakit yung mga mahal ko pa sa buhay?

Wala naman kaming ginawang masama, gusto lang namin maging masaya, maging normal.

"N-No..." halos sabay-sabay na sabi ng kasamahan namin na narito na rin.

Francine's eyes grew bigger when she turned her back to see them.

Agad na tumayo si Francine at binato ang sarili sa kanila para mayakap.

Umiyak nang umiyak si Francine sa kanila. "Natatakot ako. P-Pero ito yung tamang g-gawin..."

While looking at them all... it broke my heart.

I sighed heavily.

"Mayroon pa ring paraan," mariing sabi ko.

Lahat sila ay napalingon sa akin.

But his color brown hypnotizing eyes caught me. He's looking at me, deeper.

And I met his eyes, the eyes whom I always fell for... the eyes of my husband.

I know he already know what I am thinking, siya lang naman yung nakakaintindi sa akin sa lahat.

And I know it's hard for him to choose between his twin sister and me as his wife.

But I won't allow that. Wala siyang pagpipilian, because I will let myself out of his option.

Asawa ko siya, kaibigan ko ang kakamabal niya. He doesn't need to choose, because I will be the one who will choose them.

I saw him shaking his head slowly, but I just gave him a warm smile... a smile indicating that everything will still be alright and fine.

"And what is it? Please tell us Trixy... I'll do everything just to remove that tiny bomb inside her stomach." Napunta ang tingin ko kay Nick.

Bubuka pa lang sana ang aking labi nang inunahan ako ni Francine.

"Wait!" Sa kanya naman napunta ang tingin namin.

She smiled. Yung ngiti na palagi kong nakikita sa kanya. Yung ngiti niya na parang palaging walang problema. Yung ngiti na nakakapag pagaan ng damdamin.

Nagtaka kami nang kunin niya ang bag niya at may nilabas na biscuit doon.

Taka man ay tinanggap namin ang binigay niya sa amin. Tig isa kaming lahat.

"Can we eat? Even if we're not already complete... like before? Kahit ngayon lang? Kumain sana tayo ng sabay-sabay, because I am not sure what will happen next after this. Mabuti na lang talaga nag baon ako ng biscuits." Nagkatinginan kaming lahat sa sinabi ni Francine na tumawa-tawa pa.

And we just found out ourselves sitting on the floor, eating the biscuit she gave us.

I just realized na sa tatlong araw na narito kami sa loob na ito... ngayon lang ulit kami makakakain.

Yep, we're eating despite the dangers around us.

There are still gunshots, explosions of bombs, and commotions outside of this room.

I Saw the Future OnceTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon