ဆူး

ဆူး - Part 30

( ZawGyi)

ဂ်စ္ကန္ကန္လုပ္တတ္ေသာ ဝမ္ရိေပၚမွာ အတန္ၾကာ အငိုမတိတ္သည့္အျပင္ လမ္းမေပၚမွ ေျခတစ္လွမ္းမွမႂကြဘဲ ဖင္ထိုင္လ်က္သားျဖင့္ ေပကပ္ကပ္ထိုင္ေနဆဲပင္။ ေရွာင္က်န္႔ဘက္မွ သူလိုခ်င္ေသာ အေျဖမရမခ်င္း ထမည့္ပုံမေပၚ။ တျဖည္းျဖည္း လမင္းႀကီး၏ အလင္းေရာင္ဟာ မရဲတရဲေလး ထြက္ေပၚစျပဳလာၿပီျဖစ္သည္။လမ္းမီးတိုင္မ်ား၏ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္တြင္ ႏွစ္ေယာက္သား အေဝမတည့္ေသးသလို ညဦးပိုင္းမို႔ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလႏုေအးမ်ားက ေဆာင္းရာသီျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပေနသည္။

တျဖည္းျဖည္း ေအးစက္လာေသာ ရာသီဥတုေအာက္တြင္ ေရွာင္က်န္႔ အရည္ေပ်ာ္မတတ္ ေအးစိမ့္လာသည္။ နဂိုကတည္းကအေအးေၾကာက္တတ္သူမို႔ ဒီလို လမ္းမထက္တြင္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ရပ္ေနရျခင္းက သူ႕ကိုယ့္သူဒုကၡေပးေနသလိုျဖစ္ေနသည္။

' ဝမ္ရိေပၚ ျပန္မယ္လို႔ေျပာေနတယ္ '

ေအးခဲမႈေအာက္တြင္ သူ၏ အသံမ်ားဟာ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းျဖစ္ေနၿပီး လက္အစုံကို အက်ႌ အိတ္ထဲသို႔ ထည့္ရင္း တုန္ယင္ေနသည္။

' ဘယ္ကိုလဲ '

' ဘယ္ရမွာလဲ အိမ္ကိုေပါ့ '

' မျပန္ႏိုင္ဘူး။ ေကာ ေနႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ဘူး။ '

ေျမႀကီးေပၚတြင္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းလုံးဆန္႔ကာ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ထိုင္ေနေသာ ဝမ္ရိေပၚ မွာ သူေဌးသား ဆိုတာ က်ိန္ေျပာလွ်င္ေတာင္ ယုံေတာ့မွာမဟုတ္သည့္ အေျခအေနပင္။

' ဝမ္ရိေပၚ မင္း အဲ့ေလာက္ ဆိုးလိမ့္မယ္လို႔ ငါတကယ္ မထင္ထားမိဘူး။ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ လုံးဝ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္။ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ေတာင္ ငါ့ကို ဒုကၡေပးခ်င္ရတာလဲ။ မင္း ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ဒါလား။ '

' ေျပာပါ။ ေျပာခ်င္တိုင္းသာ ေျပာ ကၽြန္ေတာ့္ကို။ ေကာ ကို ဒုကၡေပးေနတာလား။ ကာကြယ္ေနတာလား ဆိုတာ တကယ္ပဲ မခြဲျခားတတ္ဘူးလား '

မ်က္ရည္ေတာ့မက်ေတာ့ဘဲ ညိဳ႕မႈိင္းေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ အျခား platform တဖက္ကိုၾကည့္ရင္း နာက်င္စြာ ေျပာေနေလသည္။ ေရွာင္က်န္႔ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေနၿပီဆိုတာလည္း ေမာ့မၾကည့္ေတာ့သူမသိ။