Λίγα λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι, μπαίνει και εκείνος στην τάξη.
Δεν υπάρχει περίπτωση να ανταλλάξω την παραμικρή κουβέντα μαζί του. Μετά από αυτό που έκανε πως μπορώ να ξέρω αν καταφέρει να αποσπάσει κι άλλες πληροφορίες; Δεν παίζω με την φωτιά.
Μπορεί να έβαλα βενζίνη στο αυτοκίνητό του και να το πάρκαρα στο πάρκινγκ σε μέρος που θα το δει με το που βγει από το σχολείο.. αλλά μόλις μου δώσει τα κλειδιά της μηχανής δεν έχει άλλον Φιν για την y/n.
«Ορίστε τα κλειδιά σου» μου λέει και τα αφήνει πάνω στο θρανίο μπροστά μου. Τα παίρνω αμίλητη και συνεχίζω να τον αγνοώ επιδεικτικά.
Ένας καθηγητής που δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι διδάσκει, μπαίνει στην αίθουσα κρατώντας μερικά βιβλία.
«Γεια σας, ονομάζομαι Φάνης Μουρατίδης και μαζί θα εξασκήσουμε το μάθημα των αρχαίων ελληνικών, όπως και της αρχαίας ελληνικής ιστορίας» ξεκινάει τον μονόλογο του αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε εκείνον.
Το μυαλό μου έχει κολλήσει στο πως θα καταφέρω να αποφύγω τον Φιν.
Η αλήθεια είναι πως έχω ακόμη το ριμαδοφούτερ του στο σπίτι μου, και πως κάποια στιγμή πρέπει να του το επιστρέψω γιατί υπάρχει και ένα Savoir Vivre να τηρήσω αν μη τι άλλο..
Χριστέ μου, δεν θέλω να του επιστρέψω το γελοίο φούτερ του... Αισθάνομαι πως κάνω τεράστια αμαρτία που αισθάνομαι έτσι για εκείνον.
Δεν ξέρω καν τι στον διάολο αισθάνομαι. Για αυτό πρέπει να απομακρυνθώ. Αυτή η ιστορία δεν θα μου βγει σε καλό.
«Μόνο και μόνο που κάνει μαθηματικά τον αντιπαθώ τον τύπο» ακούω την φωνή του ξανά και ανατριχιάζω. Δεν μπορεί απλά να καταλάβει ότι δεν θέλω να του μιλήσω;
Τον αγνοώ. Νομίζω.
Βγάζω τα κλειδιά του αμαξιού του από την τσέπη μου και τα αφήνω μπροστά του.
«Θεέ μου, y/n! Πες μου πως είναι έτοιμο το αυτοκίνητο! Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ'αγαπώ» επαναλαμβάνει συνέχεια και εκνευρίστηκα την τελευταία φράση. Εκείνο το ηλίθιο συναίσθημα οργιάζει και φουντώνει μέσα μου.
Βρε μήπως είμαι άρρωστη;
«Μην μου πεις ότι δεν μου μιλάς επειδή νομίζεις ότι... Κανείς πλάκα τώρα;» λέει νευριασμένος. Ωω έλα τώρα! Ποιο είναι το πρόβλημα του; Αυτός τα σκατωσε πάνω που πήγαινα να τον συμπαθήσω, και φταίω εγώ;»
