Finn's POV
Κοντεύω να τρελαθώ εντελώς.
Δεν ξέρω πια τι άλλο πρέπει να κάνω...
Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει αισθάνομαι όλο και πιο κοντά σε αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν τέλος.
Εγώ όμως δεν είμαι άνθρωπος.
Είμαι ένα τέρας.
Ένα τέρας που στάθηκε το εμπόδιο και η αιτία για να μπλεχτεί ένας τόσο υπέροχος άνθρωπος σε μια ιστορία που οι περισσότερες πιθανότητες είναι να καταλήξει άσχημα. Πάρα πολύ άσχημα.
Το μόνο που έκανα ήταν να την αγαπήσω, και όμως αυτό ήταν αρκετό για να μας καταστρέψει. Αλλά μάλλον το θέμα είναι ότι δεν την αγάπησα απλά... Την έκανα να είναι η μοναδική αιτία που αναπνέω. Ένας τρόπος για να ξέρω πως αξίζει να ζω.
Αν όμως πάθει το οτιδήποτε...
Αυτό θα είναι αναμφισβήτητα το τέλος.
Συνεχίζω να περπατάω πάνω κάτω μέσα στον περιορισμένο χώρο του δωματίου με μεγάλα και απελπισμένα βήματα. Η y/n κάθεται με σκεπτική και μελαγχολική διάθεση πάνω στο κρεβάτι. Είμαι σίγουρος πως σκέφτεται αυτά που μας είπε εκείνος ο μαλάκας. Αν και δεν έχω λόγο για να είμαι θυμωμένος μαζί του.
Αυτά που μας είπε κατά κάποιον τρόπο τα ήξερα ήδη, αλλιώς δεν θα πίστευα ότι είναι αλήθεια.
«Με μισώ!» ουρλιάζω και βάζω τα χέρια μου στα μαλλιά μου τραβώντας τα με δύναμη και σκύβοντας ελαφρώς το κεφάλι μου ώστε να μην μπορεί να δει το απελπισμένο πρόσωπο μου.
Αισθάνομαι δάκρυα να πλημμυρίζουν το πρόσωπο μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τα εμποδίσω.
Ακούω τα βήματα της να με πλησιάζουν τρέχοντας και δεν αργώ να αισθανθώ τα χέρια της να τραβούν τα δικά μου ώστε να με εμποδίσουν από να ξεριζώσω τα ίδια μου τα μαλλιά.
«Φιν, μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Δεν φταις εσύ για ότι έγινε!» μου λέει υψώνοντας την φωνή της ώστε να έχει την ολική προσοχή μου.
«Φυσικά και φταίω εγώ! Εγώ φταίω για όσα γίνονται τώρα, και εγώ θα φταίω για το αν σου συμβεί κάτι!» συνεχίζω να φωνάζω παρά τους λυγμούς μου. Κρύβω το πρόσωπο μου με τα χέρια μου, αλλά την αισθάνομαι να τα απομακρύνει. Βάζει τα δικά της στα υγρά μάγουλα μου και με κοιτάει βαθιά στα μάτια.
«Θα την βρούμε την λύση, Φιν. Δεν θέλω να το κάνεις αυτό το πράγμα στον εαυτό σου. Και εγώ σε αγαπώ πάρα πολύ, και το να σε βλέπω έτσι με πονάει...» μου λέει και δεν χάνω καθόλου χρόνο από το να την σφίξω στην αγκαλιά μου.
