𝐓𝐫𝐮𝐬𝐭 𝐌𝐞ᶜᵒᵐᵖˡᵉᵗᵉᵈ

𝐞𝐩𝐢𝐥𝐨𝐠𝐮𝐞

𝑓𝑖𝑣𝑒 𝑦𝑒𝑎𝑟𝑠 𝑙𝑎𝑡𝑒𝑟

Finn's POV

Είναι πια αποδεδειγμένο ότι κανείς δεν μείνει ατιμώρητος.

Όλα κάποια στιγμή επιστρέφουν σε αυτόν που τα έκανε, είτε είναι καλά είτε όχι.

Όσες αδικίες και να περάσει κάποιος στην ζωή του κάποια στιγμή θα ανταμειφθεί μονάχα εάν δεν υπήρξε άδικος με κάποιον άλλον.

Όπως εγώ.

Υπήρξα άδικος με ανθρώπους.

Και για αυτό ανταμείφθηκα ανάλογα.

Αργά ή γρήγορα το ήξερα ότι θα συνέβαινε αυτό.

Πίστευα ότι αν ανταμειφθεί κάποιος με το ίδιο νόμισμα δεν θεωρείται αδικία.

Αλλά έκανα λάθος, και τώρα το πληρώνω.

Πριν από έναν χρόνο έμαθα κάτι που έσβησε όλες τις δυσάρεστες αναμνήσεις όπως ήταν ο θάνατος της μητέρας μου. Και το έμαθα από την γυναίκα που αγάπησα πιο πολύ απ' τον καθένα. Την y/n.

Δύο λέξεις αρκούσαν απ' το στόμα της:

«Είμαι έγγυος»

Ναι, ήμασταν και ακόμη ήμαστε μικροί για κάτι τέτοιο όπως ένα παιδί, αλλά δεν σκεφτήκαμε ούτε μια στιγμή να απαλλαγούμε από αυτό.

Όταν το έμαθα αισθάνθηκα πιο ολοκληρωμένος από ποτέ άλλοτε. Ήμουν ευτυχισμένος.

Όμως δεν ήμουν άξιος για μια τέτοια ευτυχία, και για αυτό δεν κράτησε για όσο ήλπιζα ότι θα κρατήσει.

Όταν η y/n ήταν 7 μηνών έπαθε ένα ατύχημα που θα θεωρούταν ακίνδυνο για κάποιον.

Όχι όμως για μία γυναίκα που έχει ένα παιδί στα σπλάχνα της.

Και τότε έχασα κάθε ίχνους ευτυχίας από μέσα μου.

Η y/n έπαθε εσωτερική αιμορραγία.

Ήμασταν για σχεδόν μία εβδομάδα στο νοσοκομείο όταν συνέβη αυτό.

Τα είχα εντελώς χαμένα.

Δεν ήξερα τι να περιμένω.

Υπήρχαν βράδια που καθόμουν και φώναζα στους διαδρόμους του νοσοκομείου γιατί κατηγορούσα τους γιατρούς που κάποιες φορές απέφευγαν να μου πουν νέα της.