4 μέρες μετά
«Αγάπη μου έλα κάτω, σε παρακαλώ. Έχεις να φας πόσες μέρες» η μητέρα μου με παρακαλάει για χιλιοστή φορά, χωρίς να μπορεί να καταλάβει ότι τζάμπα επιμένει.
Γιατί δεν μπορεί απλά να καταλάβει πως θέλω να μείνω μόνη μου;
Συνεχίζω να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι κοιτώντας ανέκφραστα προς την πλευρά του τοίχου. Μα την αλήθεια, είμαι ικανή να κάθομαι έτσι μέχρι να το πάρει απόφαση και να φύγει.
«Τουλάχιστον μίλησε μου, πες μου μια κουβέντα» συνεχίζει.
Πήγαινε με στον Φιν.
Ξεφυσάω για να της δείξω την ενόχληση μου και φαίνεται να το καταλαβαίνει.
«Όπως θέλεις. Αλλά τουλάχιστον κάνε μου την χάρη και φάε κάτι... Είσαι μονάχα μερικές μέρες εδώ και είσαι συνέχεια κλεισμένη εδώ μέσα. Έχεις μείνει η μισή...» συνεχίζει να επιμένει και της ρίχνω ένα ενοχλημένο βλέμμα. Ώρες ώρες με κάνει να πιστεύω πως δεν είναι προφανές τα όσα προσπαθώ να της πω. Πόσο δύσκολο της είναι να με αφήσει να μαραζώσω με την ησυχία μου;
Φαίνεται σαν να έχει απελπιστεί και επιτέλους φεύγει κλείνοντας την πόρτα πίσω της.
Μόνη ξανά...
Το ίδιο βράδυ
Μερικοί χτύποι στην πόρτα με ξυπνούν και σηκώνομαι όρθια ενοχλημένη.
Ανοίγω την πόρτα του δωματίου με νεύρα τρίβοντας τα νυσταγμένα μάτια μου.
Μένω έκπληκτη όταν βλέπω στο κατώφλι την μητέρα μου να είναι ντυμένη στα μαύρα φορώντας ένα μακρύ παλτό και έχοντας ένα μακρύ φουλάρι τυλιγμένο επιδέξια γύρω από τον λαιμό της.
Την κοιτάζω με απορία.
«Ντύσου γρήγορα, δεν έχουμε πολύ χρόνο» μου λέει και μπαίνει μέσα στο δωμάτιο σαν σίφουνας ψάχνοντας σαν τρελή την ντουλάπα μου.
Μα τι στον διάολο την έπιασε βραδιάτικα; Αυτό ήταν το μόνο βράδυ που κατάφερα να κοιμηθώ σχετικά γρήγορα και έρχεται και με αναστατώνει έτσι;
Μου δίνει γρήγορα ένα μαύρο παλτό παρόμοιο με το δικό της και έναν μαύρο σκούφο. Φαίνεται να είναι αρκετά ανήσυχη.
«Θα σου εξηγήσω αργότερα. Απλά φόρεσε τα» λέει γρήγορα και υπακούω. Φοράω το παλτό που μου φτάνει μέχρι λίγο πιο κάτω από τα γόνατα και μετά τον σκούφο.
Μου κάνει νόημα να την ακολουθήσω χωρίς να κάνω θόρυβο και πηγαίνουμε μαζί μέχρι το γκαράζ.
