Back to your POV
Ανοίγω τα κουρασμένα μάτια μου και κοιτάζω το δωμάτιο στο οποίο βρίσκομαι.
Μαύρο.
Αισθάνομαι τα πόδια μου να είναι βουτηγμένα σε μια υγρή ουσία, την οποία όταν αποφασίζω να κοιτάξω καταλαβαίνω πως δεν είναι κάτι άλλο παρά νερό.
Που βρίσκομαι;
«Γιατί, y/n;» ακούω μια βαθιά φωνή σαν ηχώ, να μου απευθύνεται από μακριά.
Κοιτάζω γύρω μου παραξενεμένη αλλά το μόνο που μπορώ να δω είναι άπειρες εκτάσεις μαύρου.
Μπορώ να ακούσω κάτι σαν σειρήνα προειδοποίησης να ακούγεται από μακριά, με ανατριχιαστικό αργό Ρυθμό.
Νιώθω ένα έντονο αίσθημα φόβου να με κατακλύζει.
«Φιν!» φωνάζω το πρώτο όνομα που μου έρχεται στο μυαλό, αλλά δίχως να λαμβάνω απάντηση.
«Γιατί μου το έκανες αυτό;» ακούω ξανά την ίδια μυστήρια φωνή.
Φοβάμαι.
«Γιατί;» συνεχίζει.
Ο συναγερμός που άκουσα πριν συνεχίζει να ακούγεται ακόμη πιο δυνατά κάνοντας το κεφάλι μου να πονάει.
Βάζω και τα δύο μου χέρια πάνω στα αυτιά μου προσπαθώντας να τα καλύψω ώστε να μην μπορώ πια να ακούσω αυτόν τον απαίσιο ήχο.
«Φιν!» φωνάζω ξανά και αισθάνομαι μερικά δάκρυα να απειλούν να φύγουν από τα μάτια μου.
«Εδώ είμαι» ακούω την τρυφερή φωνή του να λέει ήρεμα από πίσω μου. Γυρνάω προς το μέρος από όπου τον άκουσα και τον βλέπω να στέκεται μερικά μέτρα μακριά μου με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του.
Ξεκινάω να τρέχω προς το μέρος του αλλά όσο εγώ πλησιάζω τόσο εκείνος μοιάζει σαν να απομακρύνεται χωρίς καν να κινείται.
Προσπαθώ να του φωνάξω να μείνει αλλά τότε το βλέμμα του πέφτει στο νερό που πατάμε και οι δυο μας.
Κοιτάζω κι εγώ κάτω και τότε συνειδητοποίησα πως πλέον αυτό που πατάω δεν είναι νερό.
Είναι αίμα.
Νιώθω τον πανικό να με καταβάλει και κοιτάω ξανά τον Φιν που τώρα έχει το βλέμμα του καρφωμένο στο δικό μου χωρίς καν να κινείται.
Τι στον διάολο συμβαίνει εδώ;
Κοιτάω ξανά κάτω κι βλέπω κάτι να επιπλέει πάνω στο αίμα. Σκύβω γρήγορα και το παίρνω ανήσυχα στα χέρια μου.
