Still your POV
«Τι θέλετε εδώ;» τους ρωτάω με του που τους βλέπω.
«Παιδί μου!» λέει η μητέρα μου και έρχεται προς το μέρος μου για να με αγκαλιάσει. Ανταποδίδω απρόθυμα την αγκαλιά της διατηρώντας το βλέμμα μου πάνω στον πατέρα μου ο οποίος δεν φαίνεται να είναι και τόσο πρόθυμος για αγκαλιές και φιλιά.
Δεν μου κάνει εντύπωση βέβαια, αφού την προηγούμενη φορά που μίλησα μαζί του η συζήτηση μας κατέληξε σε έντονο καυγά.
Η μητέρα μου απομακρύνεται και το βλέμμα της γίνεται συμπονετικό και φαίνεται να μην είναι τόσο θυμωμένη όσο ο Πατέρας.
«Μπορείς να μου εξηγήσεις τι ρεζιλίκια είναι αυτά; Τι δουλειά έχεις εσύ κλεισμένη σε ένα κτήριο με όλα τα αποβράσματα της κοινωνίας;!» ο πατέρας μου ξεκινάει το αναμενόμενο κήρυγμα του.
«Δεν θα άφηνα τον Σάιμον να κάνει κακό στον Φιν, όποιο κι αν ήταν το κόστος» λέω προκαλώντας την εκρηκτική αντίδραση του πατέρα μου που χτυπάει με απίστευτη δύναμη το χέρι του στο τραπέζακι που υπάρχει μπροστά του.
«Για αυτόν τον αλήτη παράτησες το μέλλον σου; Σκότωσες το αγόρι σου και έπεσες τόσο χαμηλά για εκείνον;!» ουρλιάζει και μπορώ να πω πως έχω αρχίσει κι εγώ να νευριάζω.
«Ναι! Γιατί αυτός είναι που αγαπώ! Και όχι ο Σάιμον» ξεσπάω και σφίγγει τις γροθιές του.
«Μαζέψου, για να μην σε μαζέψω εγώ. Το άκουσες;! Άσε τους έρωτες και τις χαζομάρες στην άκρη. Έκανες φόνο! Μπορείς να το συνειδητοποιήσεις;!» λέει στον ίδιο τόνο και πλέον είναι η σειρά μου να χτυπήσω το χέρι μου στο τραπέζι.
«Δεν μετανιώνω για τίποτα! Και αν θες να ξέρεις, αν μπορούσα θα το έκανα ξανά!» λέω και φαίνεται σαν να είναι πραγματικά έτοιμος να βγάλει καπνούς από τα αυτιά. Έχω τσακωθεί μαζί του πολλές φορές αλλά είναι η πρώτη φορά που τα πράγματα γίνονται τόσο σοβαρά, και το περίεργο είναι πως αισθάνομαι έτοιμη να τον αντιμετωπίσω ότι κι αν κάνει για να προσπαθήσει να με γεμίσει με ενοχές.
«Αυτά είναι λόγια του αέρα, y/n. Κατά βάθος ξέρεις πολύ καλά πόσο τρελή ακούγεσαι» επιμένει.
«Γιατί ήρθατε; Για να μου πεις πράγματα που ξέρεις ότι δεν θα με πείσουν, ή για να μιλήσεις ήρεμα μαζί μου για κάποιο θέμα που αξίζει τον χρόνο μου; Γιατί αλλιώς προτιμώ να κλειστώ σε εκείνο το κελί για όλα τα επόμενα χρόνια της ζωής μου!»
