Η Ελένα.
Απομεκρυνόμαστε γρήγορα ο ένας από τον άλλον και γυρνάμε να κοιτάξουμε από πού προέρχονται τα βήματα.
Στην απέναντι πλευρά του δρόμου ίσα ίσα που μπορώ να ξεχωρίσω μια ανθρώπινη σκιά να βαδίζει με αργά και σταθερά βήματα.
Από το σχήμα που φαίνεται να έχει, μπορώ να καταλάβω πως είναι μία αδύνατη γυναίκα που φοράει ένα μακρύ σκουρόχρωμο φόρεμα και έχει ρίξει πάνω της κάτι που μοιάζει με μανδύα.
Δεν μπορώ όμως να δω το πρόσωπο της.
Το γράμμα που μας είχε αφήσει ο ταξιτζής έλεγε πως αν βγάλει από πάνω της αυτό που καλύπτει το πρόσωπο της αυτό σημαίνει πως θα ήμαστε νεκροί σε δευτερόλεπτα.
Αισθάνομαι τον Φιν να σφίγγει το χέρι μου.
Δεν θα το ρισκάρουμε έτσι απλά.
Την παρακολουθούμε για λίγα δευτερόλεπτα ακόμη μέχρι που πηγαίνει και κάθεται φαινομενικά ήρεμη στο παγκάκι που υπάρχει στην γέφυρα.
«Κάνε ησυχία. Θα πάω προσεκτικά από πίσω της και θα της βουτήξω το ύφασμα που κρατάει. Ξέρω και ακριβώς τι θα της πω. Δεν θέλω να ανχωθείς για τίποτα, εντάξει;» λέει και γνέφω θετικά.
Σκύβει ελαφρά προς το μέρος μου και αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο μου. Αφήνει το χέρι μου και ξεκινάει να πηγαίνει προς προσεκτικά προς το μέρος της προσέχοντας να μην τον δει η Ελένα.
Αυτήν την στιγμή καταβάλω πραγματικά τεράστια προσπάθεια για να μην τον ακολουθήσω αυτήν την στιγμή.
Πως είναι όμως δυνατόν να μου ζητάει να μην αγχόνομαι; Μα φυσικά και αγχόνομαι.
Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει απορώ όλο και περισσότερο πως και δεν επέμεινα περισσότερο να πάω εγώ εκεί αντί για εκείνον.
Δεν είναι του δεν τον εμπιστεύομαι. Αντιθέτως του έχω τυφλή εμπιστοσύνη. Απλά ανησυχώ στην ιδέα ότι κάτι θα πάει στραβά.
Τον βλέπω να πλησιάζει από πίσω της προσεκτικά χωρίς εκείνη να καταλάβει τίποτα, αλλά τότε μια εφιαλτική σκέψη μου έρχεται.
Τι κι αν εκείνο το γράμμα που βρίσκαμε δεν ήταν από το άτομο που πιστεύαμε; Και αν ήταν παγίδα;
Διάολε! Πως δεν το σκεφτήκαμε πιο νωρίς;!
«ΦΙΝ!» τον φωνάζω χωρίς καν να σκεφτώ τι επιπτώσεις μπορεί να έχει.
Η Ελένα υψώνει το κεφάλι της χωρίς όμως να φαίνονται τα χαρακτηριστικά της.
Μας κατάλαβε!
