Κοιτάω γύρω μου πανικόβλητη.
Το βλέμμα εκείνου του ανατριχιαστικού άντρα συνεχίζει να είναι πάνω μου και να με κοιτάει με έναν περίεργο τρόπο.
«Δεσπινίς, είστε εντάξει;» η αεροσυνοδός που μας συνόδεψε πριν ως τις θέσεις μας έρχεται δίπλα μου.
«Ναι, ναι είμαι καλά» λέω ξανά και σηκώνομαι όρθια για να δω που είναι ο Φιν.
«Θέλετε μήπως να σας δώσω ένα ποτήρι νερό; Φαίνεστε κάπως... χλωμή» επιμένει εκείνη βάζοντας ευγενικά το χέρι της στο μπράτσο μου.
«Ναι, αν δεν σας κάνει κόπο» λέω χαμογελώντας ψεύτικα «Συγνώμη, εμ μήπως μπορείτε να μου πείτε αν έχετε δει που πήγε ένα ψηλό αγόρι, όμορφο...., με μαύρα σγουρά μαλλιά» την φωνάζω ξανά πριν προλάβει να απομακρυνθεί.
«Λέτε μάλλον για εκείνο το αγόρι που σας συνόδευε νωρίτερα. Ναι, νομίζω πως τον είδα να πηγαίνει προς το μπάνιο»
«Πριν από πόση ώρα;»
«Μερικά λεπτά νομίζω. Είσαστε σίγουρη πως είστε καλά;»
Ναι, και θα ήμουν ακόμη καλύτερα αν εξαφανιζόσουν
«Ναι, μια χαρά» λέω και φεύγω από δίπλα της.
Περπατάω στον διάδρομο του αεροπλάνου περπατώντας δίπλα από τα καθίσματα που κάθονται οι άλλοι επιβάτες.
Πηγαίνω προς το πίσω μέρος της καμπίνας των επιβατών όπου βρίσκονται οι τουαλέτες και μπαίνω στις γυναικείες.
Πηγαίνω μπροστά από τον νιπτήρα και ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Έπειτα κοιτάζω το είδωλο μου στον καθρέφτη.
Ουάου, αυτή η αεροσυνοδός είχε δίκιο. Είμαι όντως πολύ χλωμή, μοιάζω σχεδόν σαν να έχω αρρωστήσει...
Τα χείλη μου φαίνονται πολύ πιο έντονα από ότι φαινόντουσαν πριν λόγω της έντονης αντίθεσης που έχουν πλέον με το δέρμα μου.
Σκουπίζω το πρόσωπο μου με χαρτί και ανοίγω την λευκή πόρτα για να φύγω.
Με το που την ανοίγω όμως έρχομαι αντιμέτωπη με έναν ψηλό άντρα. Τα μαλλιά του είναι γκρίζα και αραιά, και τα ρούχα του πρόχειρα. Φαίνεται να είναι αρκετά μεγάλος σε ηλικία.
Μόλις συνειδητοποιώ ποιος είναι αισθάνομαι τον πανικό μέσα μου να δυναμώνει. Είναι ο τύπος που με κοιτούσε περίεργα προηγουμένως.
Φαίνεται να ξαφνιάζεται κάπως που με βλέπει μπροστά του, όμως συνεχίζει να με κοιτά επίμονα.
