«Συνάντησε με σε πέντε λεπτά στην πλατεία του χωριού» μου λέει ο ταξιτζής και κλείνει το τηλέφωνο.
Μάλιστα...
Χωρίς να έχω άλλη επιλογή ξεκινάω να βαδίζω προς την πλατεία που αν θυμάμαι καλά είναι πέντε λεπτά απόσταση με τα πόδια από εδώ.
Δεν έχω πολύ χρόνο μέχρι να τελειώσει ο Φιν ότι κάνει...
Μετά από μερικά λεπτά κάθομαι σε ένα από τα παγκάκια της πλατείας και απλά περιμένω τον άντρα που μιλήσαμε στο τηλέφωνο αλλά έχει αργήσει λίγο. Μπορώ να αισθανθώ μια παράξενη ατμόσφαιρα εδώ, σαν να έχω ένα ανεξήγητο προαίσθημα για κάποιο πράγμα.
Παρατηρώ έναν άντρα με κουκούλα να κοιτάει προς το μέρος μου κάπως μυστήρια.
Μου παίρνει μονάχα μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω πως είναι εκείνος που περίμενα να συναντήσω εδώ. Από την στάση του σώματος του και τον τρόπο που με κοιτάζει καταλαβαίνω πως θέλει να τον ακολουθήσω.
Σηκώνομαι όρθια και ξεκινάω να τον πλησιάζω. Εκείνος τότε ξεκινάει να απομακρύνεται περιμένοντας από εμένα να τον ακολουθήσω, και αυτό κάνω.
Εννοείται, βέβαια, πως αν καταλάβω ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του και με το μέρος που πάει θα φύγω.
Ξαφνικά σταματάει και χωρίς να κοιτάξει εμένα ελέγχει το μέρος γύρω μας σαν να προσπαθεί να πιάσει στα πράσα κάποιον που μας παρακολουθεί.
Μόλις βεβαιώνεται ότι ήμαστε μόνοι κάθεται σε έναν σχετικά κοντό μαντρότοιχο και μου κάνει νόημα να καθίσω δίπλα του. Πηγαίνω και εκείνος στρέφει το κεφάλι του προς το έδαφος.
«Ήρθες κρυφά μέχρι εδώ, έτσι;» με ρωτάει και πλέον το πρόσωπο του δεν φαίνεται καθόλου.
«Ναι, πρέπει να μάθω κάποια πράγματα» απαντάω, όπως ήταν αυτονόητο.
«Τότε φόρα την κουκούλα σου γιατί μπορεί να περάσει κάποιος γνωστός»
«Δεν έχω γνωστούς εδώ»
«Μην το ρισκάρεις» λέει και καταλαβαίνω πως μπορεί κι να έχει δίκιο. Φοράω την κουκούλα και στρέφω κι εγώ το κεφάλι μου προς τα κάτω.
«Τώρα πες μου» μας βάζω γρήγορα στο θέμα.
«Τι θέλεις να μάθεις;»
«Τα πάντα. Υπάρχει κάτι που ήθελες να μας πεις χθες και δεν μπόρεσες; Και το κυριότερο, πως μπορεί ο Φιν να απαλλαγεί από αυτό το πράγμα;»
