«Έχω αρχίσει να πιστεύω πως δεν σε συμπαθεί κι τόσο» λέω στον Φιν και γελάει. Μιλάμε για τον καινούργιο καθηγητή που την πρώτη μέρα του σχολείου για φέτος είχε μαλώσει τον Φιν επειδή μου μίλαγε στην ώρα του μαθήματος του, αλλά ο Φιν τον κορόιδεψε επειδή είχε ξεχάσει το φερμουάρ του παντελονιού του ανοιχτό.
«Με στεναχωρεί πολύ αυτό, αλλά πιστεύω πως θα ζήσω» λέει κι γελάμε και οι δύο. Το γέλιο μου όμως κόβεται σαν με μαχαίρι καθώς βγαίνω στην αυλή του σχολείου. Τραβάω αμέσως τον Φιν ξανά μέσα στο κτήριο. Ελπίζω να μην μας είδαν.
«Τι έγινε;» με ρωτάει ξαφνιασμένος από την απότομη κίνηση μου.
«Είναι έξω οι γονείς μου. Μιλάνε με τον μαθηματικό» λέω πανικόβλητη. Έπρεπε να το φανταστώ ότι θα έρθουν στο σχολείο για να με ψάξουν.
«Τι; Αυτοί είναι οι γονείς σου;» με ρωτάει καθώς κοιτάζει διακριτικά έξω από το γυάλινο κλειστό παράθυρο.
«Ναι. Φιν, τι θα κάνω τώρα;»
«Έλα μαζί μου» λέει και ξεκινάει να τρέχει μέσα στον διάδρομο με εμένα να τον ακολουθώ. Που μας πάει; Σταματάμε όταν φτάσουμε στην πίσω αυλή, εκεί που έχει την ιτιά. Έχω πολλά πράγματα για να θυμάμαι από αυτό το μέρος...
«Και τώρα τι θα κάνουμε;» ρωτάω λαχανιασμένη από το τρέξιμο.
«Αφού δεν μπορούμε να φύγουμε από την μπροστινή αυλή επειδή θα μας δουν, θα φύγουμε από εδώ» λέει και πηγαίνει προς τα κάγκελα ασφαλείας του σχολείου.
«Θα κάνουμε κοπάνα;»
«Δεν υπάρχει άλλη λύση. Έλα θα σε βοηθήσω να σκαρφαλώσεις» λέει και πηγαίνω πιο κοντά. Αν ήταν άλλος στην θέση του τώρα θα τον είχα βρίσει και θα προτιμούσα να πάω να με βρουν οι γονείς μου, παρά να το σκάσω μαζί του. Ο Φιν όμως είναι τόσο διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Μέσα σε μόλις λίγες μέρες κατάφερε να με κάνει να τον φοβηθώ, να τον συμπαθήσω, να τον θεωρήσω φίλο μου, να τον εμπιστευτώ και το χειρότερο από όλα: να τον αγαπήσω.
Πλησιάζω τα κάγκελα και ξεκινάω να σκαρφαλώνω. Αισθάνομαι τα χέρια του Φιν στην μέση μου να με βοηθούν να ανέβω και να κατέβω από την άλλη πλευρά. Το άγγιγμα του είναι τόσο ζεστό και υπέροχο που στενοχωριέμαι περισσότερο από όσο περίμενα όταν τα απομακρύνει από την μέση μου. Κάνει κι εκείνος το ίδιο μέχρι να βρεθεί δίπλα μου.
«Το αμάξι είναι στην μπροστινή μεριά του σχολείου, Φιν» του υπενθυμίζω αλλά φαίνεται να έχει έτοιμη την απάντηση.
