Back to your POV
«Θέλεις μήπως να σου μάθω μερικές πρόχειρες φράσεις στα ελληνικά για να συνεννοηθείς εσ-»
«Όχι, Φιν» τον διακόπτω «Μια χαρά θα τα καταφέρεις. Έτσι κι αλλιώς θα είμαι δίπλα σου για να σε βοηθάω αν χρειαστεί με αυτά που θα λες»
«Μα-»
«Δεν έχει "μα". Βλέπεις τον σερβιτόρο στον πάγκο; Έχει διάλειμμα. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε για αρχή είναι να τον πλησιάσουμε κάπως με διακριτικό τρόπο και όλα θα πάνε καλά»
«Είσαι σίγουρη; Και τι θα πάω να του πω δηλαδή;»
«Αυτοσχεδίασε»
«Ναι, τώρα σώθηκες...»
«Μην υποτιμάς τον εαυτό σου»
«Τι θα μπορούσα να πάω να του πω; Είμαι άχρηστος στα λόγια»
«Εμένα πάντως μια χαρά με καταφέρνεις όταν θέλεις....»
«Άλλο εσύ... Εγώ πάντως δεν πρόκειται να πάω εκεί» πεισμώνει.
Υπάρχει όμως κι άλλος τρόπος...
«Εντάξει, Φιν. Έχεις δίκιο, μάλλον πρέπει να πάω εγώ να τον πλησιάσω. Αλλά το θέμα είναι πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να το κάνω αυτό...» λέω και με κοιτάει εξεταστικά.
«Τι εννοείς;»
«Εσύ τι λες να εννοώ; Θα πάω να του την πέσω» λέω και σηκώνομαι αποφασιστικά από το τραπέζι για να πάω προς το μέρος του νεαρού σερβιτόρου.
«Κάτσε εκεί που κάθεσαι!» ο Φιν υψώνει ελαφρά την φωνή του σταματώντας με και πριν καν γυρίσω να τον κοιτάξω, τον βλέπω να με προσπερνάει και να πηγαίνει εκείνος προς τον σερβιτόρο.
Χμ, καλά τα κατάφερα. Έτσι κι αλλιώς το έκανα μόνο και μόνο για να τον αναγκάσω να πάει εκείνος.
Πηγαίνω και κάθομαι πίσω στην θέση μου παρακολουθώντας τον Φιν που φτάνει στον πάγκο.
Τον βλέπω καθώς μιλάει στον σερβιτόρο, ο οποίος φαίνεται να ψάχνει κάτι στην τσέπη του. Εμφανίζει ένα πακέτο τσιγάρα και δίνει ένα στον Φιν.
Έξυπνη κίνηση να του ζητήσει τσιγάρο. Ήταν που δεν το είχε...
Τους παρατηρώ για λίγο ακόμη να μιλούν αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που λένε. Υποθέτω όμως πως ο Φιν τα έχει καταφέρει μια χαρά.
Μετά από σχεδόν πέντε λεπτά ο Φιν επιστρέφει στο τραπέζι μας και κάθεται ξανά απέναντι μου.
