•56•

739 55 32
                                    

Συνεχίζει να έχει το βλέμμα του πάνω μας και επιβραδύνει το βήμα του.

«Φιν» λέω και μειώνω λίγο την ταχύτητα που περπατάμε.

«Τι έγινε;» με ρωτάει εκείνος κάπως ανήσυχα.

«Σε παρακαλώ, πάμε στο απέναντι πεζοδρόμιο»

«Τι συνέβ-»

«Απλά πάμε» λέω και πιάνω το χέρι του τραβώντας τον μαζί μου προς τον δρόμο.

Επιβεβαιώνομαι πως δεν περνάει κανένα αυτοκίνητο και σχεδόν τρέχοντας διασχίζουμε τον δρόμο. Φτάνουμε μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο και απελευθερώνω μια μικρή ανάσα ανακούφισης.

Γυρνάω να κοιτάξω τον περίεργο εκείνον άντρα και σχεδόν πετάγομαι από τον φόβο μου όταν τον βλέπω να έχει παραμείνει ακίνητος στο σημείο που βρισκόμασταν εγώ κι ο Φιν προηγουμένως, έχοντας το σώμα του στραμμένο προς τα εμάς και με ένα ανατριχιαστικό και ανέκφραστο προσώπου.

«Y/n, τι έγινε; Γιατί έχεις ταραχτεί τόσο πολύ;» με ρωτάει και επιταχύνω κι άλλο το βήμα μου παρασέρνοντας κι εκείνον μαζί μου.

«Θα σου εξηγήσω σε ένα λεπτό» του απαντάω γρήγορα αυξάνοντας ακόμη περισσότερο τους ρυθμούς μας.

Φτάνουμε στα σκαλιά της Πανσιόν και σταματάμε εκεί το γρήγορο περπάτημα.

«Τώρα θα μου εξηγήσεις;» ρωτάει κοιτάζοντας με με ανυπομονησία.

«Ναι. Λοιπόν, εκείνην την στιγμή που σου είπα να πάμε στο απέναντι πεζοδρόμιο ερχόταν προς το μέρος μας ένας άντρας μεγάλος σε ηλικία. Ο ίδιος άντρας ήταν και στο αεροπλάνο και με κοιτούσε με έναν τόσο περίεργο και ανατριχιαστικό τρόπο που δεν θέλω ούτε καν να το θυμάμαι... Ήταν ακριβώς σαν να περίμενε ότι θα κάνω κάτι από στιγμή σε στιγμή το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να δει»

«Με μπέρδεψες λίγο...»

«Φιν, υπάρχει κάποιος σε αυτό το χωριό που μας ακολουθεί. Και κάτι θέλει από εμάς. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό. Προηγουμένως που τον είδα στο αεροπλάνο πίστεψα πως θα ήταν μόνο για λίγο και πως έπειτα δε θα χρειάζονταν να τον δούμε ποτέ ξανά, αλλά δυστυχώς έκανα λάθος. Και τώρα είναι εδώ»

«Θέλεις να πεις πως μπορεί να είναι κάπου εδώ γύρω ακόμη και τώρα;» ρωτάει ο Φιν τρομάζοντας με ακόμη πιο πολύ από ότι ήμουν.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, αρπάζω το χέρι του και τον τραβάω προς την πόρτα της Πανσιόν. Την ανοίγω και μπαίνουμε μέσα.

𝐓𝐫𝐮𝐬𝐭 𝐌𝐞ᶜᵒᵐᵖˡᵉᵗᵉᵈWhere stories live. Discover now