Εντάξει λοιπόν, είναι η σειρά μου να τον κάνω να αναστεναξει.
Αισθάνομαι τόσο περίεργα...
«Μην αγχόνεσαι, κούκλα. Απλά θυμήσου αυτά που έκανα εγώ και προσπάθησε να τα αντιγράψεις. Δεν θα είμαι αυστηρός μαζί σου» λέει και μου κλείνει το μάτι.
Τώρα είναι εκείνος ξαπλωμένος στην άμμο και περιμένει να κάνω ότι έκανε κι εκείνος σε εμένα.
Δηλαδή εγώ τώρα πρέπει να πάω από πάνω του, έτσι;
Μάλλον έτσι είναι...
Χωρίς να τον ακουμπήσω βάζω το σώμα μου πάνω από το δικό του και στηρίζω το βάρος μου στα χέρια μου.
«Μην φοβάσαι να με ακουμπήσεις, ξέρω ότι δεν θέλεις να με χουφτώσεις» λέει και γελάει ελαφρά, εγώ όμως έχω γίνει κατακόκκινη, χειρότερη κι από ντομάτα.
«Πλάκα έκανα, μην το παίρνεις τόσο σοβαρά. Πάντως είσαι γλυκούλα όταν κοκκινίζεις» με πειράζει και κοκκινίζω ακόμη πιο πολύ.
Εντάξει, λοιπόν. Ας το κάνω γρήγορα για να τελειώνουμε.
Κοιτάω το πρόσωπο του και βλέπω πως έχει κλείσει τα μάτια του. Ευτυχώς, τουλάχιστον έτσι αγχόνομαι λιγότερο.
Αν θυμάμαι καλά είχε πει πως το καλύτερο σημείο για πιπιλιά στον λαιμό είναι ένα σημείο λίγο πιο κάτω από το αυτί. Πριν όμως το κάνω αυτό θα πρέπει να ξεκινήσω πιο χαλαρά, δηλαδή με το μπροστινό μέρος του λαιμού του.
Πλησιάζω το πρόσωπο μου στο γυμνό χλωμό δέρμα του λαιμού του και αρχικά απλά ρουφάω αδύναμα. Δεν ξέρω αν το κάνω σωστά, αλλά τον αισθάνθηκα να σφίγγεται που αυτό λογικά σημαίνει πως ίσως προσπαθεί να κρατηθεί για να μην αντιδράσει, δηλαδή περίπου με ότι έκανα κι εγώ.
Ένα ανόητο δίλημμα δημιουργείται στο μυαλό μου: να κατευθυνθώ προς το αριστερό ή προς το δεξί αυτί του;
Ξέρω πόσο ηλίθια γίνομαι που το σκέφτομαι αυτό, αλλά έχω ανχοθει υπερβολικά πιο πολύ από ότι θα έπρεπε.
Ας πάω προς το αριστερό...
Χωρίς να απομακρυνθώ ούτε λίγο από το δέρμα του, σέρνω αργά τα χείλη μου προς το αριστερό του αυτί φιλώντας τον. Όταν φτάνω στο σημείο που θέλω, ξεκινάω να ρουφάω πιο έντονα και μπορώ να ακούσω τον Ρυθμό της ανάσας του να μεταβάλλεται συνεχώς.
Συνεχίζω το ίδιο πράγμα για μερικά λεπτά μέχρι που επιτέλους τον ακούω να αναστενάζει.
