Back to your POV
Ανοίγω τα μάτια μου αλλά πριν καν κοιτάξω γύρω μου βυθίζω το πρόσωπο μου στο μαλακό μαξιλάρι του κρεβατιού.
Αισθάνομαι το πουπουλένιο στρώμα όπου είμαι ξαπλωμένη να βυθίζεται καθώς γυρνάω το σώμα μου μπρούμυτα πάνω του. Ίσως είναι μια από τις καλύτερες νύχτες ύπνου που έχω περάσει ποτέ μου. Πιστεύω πως για αυτό ευθύνεται και το γεγονός ότι δεν ζω πλέον μόνη μου αν και όταν ξεπεράσω την όλη κατάσταση μετά τον φόνο του Σάιμον θα επιστρέψω κανονικά στο σπίτι μου. Για αυτόν τον λόγο δεν έκανα κάτι με τα έπιπλα όταν έφυγα από εκεί.
Χουζουρεύω στο κρεβάτι για μερικά λεπτά ακόμη μέχρι που αποφασίζω να σηκωθώ. Σηκώνομαι από την ξαπλωμένη μου στάση έτσι ώστε να βρεθώ καθιστή στο στρώμα.
Τελικά ο Φιν είχε άδικο, το δωμάτιο δεν είναι καθόλου κρύο. Μπορώ να πω ότι είναι και παραπάνω ζεστό από όσο χρειάζεται.
Η ανάσα μου κόβεται για μερικά δευτερόλεπτα όταν συνειδητοποιώ σε ποιανού το δωμάτιο βρίσκομαι. Πώς στο καλό βρέθηκα εδώ; Σηκώνομαι γρήγορα όρθια και φεύγω από αυτό το δωμάτιο.
Ο Φιν με έφερε εδώ; Λογικά, ναι.
Αφού του είπα πως θα είμαι εντάξει στο άλλο δωμάτιο.
Γαμώ την επιμονή του μέσα.
Πηγαίνω στην κουζίνα και βλέπω τον Φιν να ετοιμάζει πρωινό με τοστ και καφέ.
«Εσύ με πηγές στο άλλο δωμάτιο;» ρωτάω σχετικά απότομα.
«Καλημέρα και σε εσένα. Και ναι εγώ σε πήγα μπορείς να με ευχαριστήσεις αφού φάμε όμως. Σκέφτηκα πως δεν σου αρέσουν οι υπερβολές στο πρωινό, ελπίζω να έκανα σωστά που δεν έφτιαξα κάτι πιο επίσημο» απαντάει αδιάφορα.
«Γιατί το έκανες αυτό;»
«Το πρωινό; Δεν τρως εσύ το πρωί;»
«Φιν, μην μου κάνεις τον χαζό»
«Καλά! Ήρθα χθες το βράδυ στο δωμάτιο σου και σε είδα πως το δέρμα του προσώπου σου ήταν παγωμένο. Δεν μπορούσα να σε αφήσω μέσα σε αυτήν την κατάψυξη»
Αλήθεια νοιάζεται τόσο πολύ;
«Ω, εμ ευχαριστώ, Φιν. Και εσύ που κοιμήθηκες;»
«Στον καναπέ» λέει δείχνοντας μου με το δάκτυλο του το σαλόνι.
«Συγνώμη που σε έκανα να κοιμηθείς στον καναπέ. Από σήμερα θα κοιμάμαι εγώ εκεί και θα μπορείς να κοιμηθείς κανονικά στο δωμάτιο σου»
