KIZIL 👑

hesap ver

"Bahar, lütfen kapıyı aç..." Eda bir kez daha kapıyı tıklatınca yüzümü biraz daha yastığa gömdüm. Hiç kimseyle konuşmak istemiyordum. "Bahar, abim gitti. Yemin ederim yalan söylemiyorum." Gitmiş miydi? İyi ama yaralı haliyle nereye gitmişti.

Sana ne kızım nereye gittiyse gitti. Eda bir kez daha kapıyı tıklatınca daha fazla dayanamayarak ayaklandım. Kapının kilidini açarken ses kesilmişti. Bende kapıyı yarım açıp başımla içeriye geçmesini istemiştim. Annemle de göz göze gelince başımı eğip kapıyı tekrardan örterek kilitledim.

"Bahar, hiç uzatmadan konuya giriyorum. Vallahi de billahi de benim olanlardan haberim yok." Elimi kapı kolundan çekince yutkunarak Eda'ya baktım. Acaba doğru mu söylüyordu. Eda başını hafif eğip kedi gibi bakınca gözlerimi kaçırdım. O da vakit kaybetmeden elimden tutarak "Bana inanmıyor musun? İstersen abimi arayıp ona soralım..."dediğinde daha fazla dayanamadım.

"Eda burada kalmak istiyorsan o adamın adını lütfen ağzına alma."dedim.

"Adını anmadım ki sadece abim dedim..."dediğinde kaşlarımı kaldırdım. Onun Abi demesi Bora demesiyle aynı eşdeğerdeydi. "Tamam, canım kızma bende şey derim... Şey... Ne desem ki... Ha tamam Bay B derim olur mu?" diye ciddi ciddi sordu.

"Eda çok ciddiyim ağabeyinin adını hatırlayacak en ufak bir şey dahi duymak istemiyorum. Lütfen beni anla..."demiştim. Eda olanları biliyorsa beni anlayacaktır. Bir abinin kaybının ne demek olduğunu anlaması gerekiyordu. Sakın ağabeyi olmayanlarda acım hakkında bana ahkam falan kesmesin herkesin acısı da derdi de kendine büyüktür. İnsanlar sadece laf üstünde empati yapıp asla kötü olayların içine kendini koymazlar... Ayakta durmam süre bitmiş gibi az önceki katlığım yere oturarak tekrar yastığıma sarıldım. Eda da yanıma oturup bana bakar vaziyette bağdaş kurmuştu.

"Bahar, şimdi ne olacak ne yapmayı düşünüyorsun?"diye sorduğumda karşımdaki duvar saatine bakıp omuz silktim. Bende bundan sonra ne yapacağımı bilmiyordum. Düşünmek için kaçmıştım kaçmasına da Bay B beni buluvermiş kabus gibi üstüme çökmüştü. Bu yüzdende geleceğimi düşünecek kadar zamanım olmamıştı.

Midemde acı hissedince yüzümü buruşturdum. Günlerdir hiçbir şey yemediğim gibi Bay B hayatıma kabus gibi çöküp kendini vurduktan sonra da hiçbir şey yiyememiştim. Bir anda gözümün önüne akan kanlar gelince gözüm karar gibi oldu. Kan tutmasa da gözüm dönüyor midem bulanıyordu. "Bahar neyin var?" Eda elini koluma koyunca uçakta olanlar gözümün önüne geldi. Adam bildiğin elin kızıyla gözümün önünde fingirdeşmişti. Kıza biraz daha yüz verseydi kesin içine düşerdi.

"Uyumak istiyorum Eda sadece uyumak!"

Sarıldığım yastığı başımın altına alarak yan şekilde yatmıştım. Eda da "Beraber uyuyalım mı?"diye sorduğunda bir şey söylemeden biraz daha arkaya kayarak yanımda onun için boşluk oluşturdum. Eda sesini çıkarmadan yanıma uzanınca gözlerimin içine baktı. İşte o anda daha fazla kendimi tutamayarak ağlamaya başlamıştım.

"Bahar..." Eda sarılınca bende ona sarılıp biraz dahi olsun sakinleşmek istedim. Sakinleşmek için uzun süre ağlamak gerekse de sessizce ağlayıp bedenim de yorgun düşünce uyuyakalmıştım. Sabaha uyanırken de öpücüklerle uyanmak beni şaşırmıştı. Eda öperek uyanmam için adımı defalarca seslenmişti.

"Hadi Bahar öğle oldu. Beraberce kahvaltı yapalım. Bak benden söylemesi kahvaltı şahane oldu çünkü bende anneciğine yardımcı oldum..." Esneyerek gerindiğimde gözüm saate gitti. Saat henüz ondu. Yine de yatakta doğrularak "Babam da içeride mi?"diye sordum.

"Evet, kahvaltı için seni bekliyorlar." dediğinde "Peki, geliyorum."demiştim. Onlardan daha fazla kaçacak halim yoktu. "O halde ben içeriye gidiyorum sende hemen gel." Eda çıkınca bende arkası sıra odadan çıkarak lavaboya gidip elimi yüzümü yıkadım. Elimi havluyla kuruladıktan sonra derin bir nefes alarak salona girdiğimde Annem ve babam bana bakmışlardı.