KIZIL 👑

eskisi gibi değil

İşte! İşte oradaydılar. Korumaların söylediğine göre bugün derslerinin tam olarak bu saate bitmesi gerekiyordu. Aslında her zaman ikisinin aynı zamanda dersleri bitmese de eve dönüş için birbirlerini bekliyorlardı. Bu da benim onları aynı zaman diliminde aynı yerde bulmamı kolaylaştırıyordu. İkisi benden tarafa yürürken Bahar'ın kafasını hiç kaldırmadan sakin adımlarla yürüdüğünü fark etmişti.

Bana biraz daha yaklaştıklarında arabadan aşağıya inmiştim. Bildiğin bizimkilerden bu tarafa negatiflik geliyordu. İkisinin de aynı anda karamsarlığa bürünmesi... Yanlarına emin adımlara yürürken beni fark eden ilk Eda olmuş beni görmesiyle yönünü değiştirmesi bir olmuştu. Eda'dan sonra Bahar da beni fark ederek bana donuk bakışlar atmıştı fakat ben üstünde durmayarak kardeşimin peşi sıra yürümeye başladım. Ona biraz daha yaklaşınca "Eda!" diye seslendim ama oralı olmadı.

"Bacım dur!" Eda bu defa durmuş fakat benden tarafa dönmemişti. Bende dibine kadar ulaşarak kolundan tutup kendime çevirdim. "Neden benden kaçıyorsun?" Eda bana dönse de başını kaldırmadı.

"Güzelim o gece için özür dilerim bilinçli olarak canını yakmak istemedim. Sırf bu yüzden benden köşe bucak kaçma."

"Utanıyorum!" Utanıyor musun? Neyden? Neden? Ne yaptın ki abinden utanıyorsun? Eda'nın çenesinden tutup başını kaldırdığımda gözyaşlarını görmüştüm. "Ölürüm ben senin o akan gözyaşlarına..." Kardeşimi kendime çekip sarıldığımda Eda da ellerini belime götürerek sıkıca sarıldı.

"Abi nasıl öğrendin? Emre'ye aşık olduğumu nasıl öğrendin?" Bu sorusuyla gülmüştüm. Bu yüzde mi utandığını söylemişti. Kardeşimi kendimden ayırınca yüzünü avuç içlerime aldım.

"Canım ben senin abinim benden utanma aşık olmak suç değil." Desem de bir kez daha kimden ya da nasıl öğrendiğimi sormuştu. "Kör müyüm sanıyorsun? Bunca yıl Emre'ye olan bakışlarını görmedim mi? Edacım üzülerek söylemek istiyorum ki hislerini saklayamıyorsun." Demiştim demesine de Eda başka bir şeyin derdine düştü.

"Abi sen öyle söyleyince Emre ve o kızın fotoğrafını gördüm. Abi o kızın Emre'yle bir sürü fotoğrafı var. Ve öğrendim ki o kız senin şirketinde çalışıyor ne olur onu kov. Benim hatrım için o kızı kov..."

"Bacım hadi o kızı kovdum diyelim. Emre'nin kalbinden nasıl kovacağım... Hey hey ağlama. Elimde olsa senin için her şeyi yaparım ama bahsini ettiğimiz adamı ikimizde çok seviyoruz. Sen kardeş olarak görmesen de biz böyle büyüdük. Lütfen duygularına saygı duy. Belki bir gün o da sana aşık olur ne dersin?"

"Kızı gördüm diyorum. Kız çok güzel ben o kız kadar ne güzelim ne de zeki..."

"Sen hayatımda görüp görebileceğim en güzel kızsın Eda, o kız sadece boya fıçısına düşmüş bir kadın istese de senin eline su dökemez..."

"Abim seni çok seviyorum..." Eda bir kez daha sarılınca "Bende seni çok seviyorum güzelim..." O sırada bize bakanları fark etmiştim. Hayatlarında hiç sarılan birilerini görmemişler miydi? Başımı çevirip Bahar'ı gördüğüm son noktaya bakınca hala orada olduğunu fark ettim. Herkes gibi o da bize bakıyordu.

"Tamam, bu kadar duygusallık yeter. Şimdi hep beraber eve gideceğiz. Bu akşam Emre geliyor..."

"Hayır, ben gelmek istemiyorum."

"Eda, büyük saçmaladın ne demek gelmeyeceğim. Emre de en az benim seni sevdiğim kadar seviyor. Sırf aşkına yenik düşüp onu yok sayamazsın. Tam aksine onun sevgisini kullan. Sana verdiği değerli anlamlı kıl."

Eda gülünce "Ne yani bana onu tavlamamı söylüyorsun?"

"Ştt ağabeyler böyle bir şey söylemez. Sadece değerini yerini bil diyorum. Bulunduğun konumu zamanında kullansaydınız ben sizi çoktan evlendirmiştim..."