WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Het geschreeuw en gehuil van haar moeder drong door tot op haar botten. De smeekbedes galmden door het huis. Zelfs de warme handen van haar broer op haar oren konden dat niet verhelpen. Bij iedere doffe klap van beneden stroomden de tranen stilletjes over haar wangen.
De sussende geluiden die haar broer maakte, gingen op in het niets. Zijn snelle ademhaling in haar nek verraadde zijn paniek. Hij drukte zich net zo dicht tegen haar aan als zij zich tegen haar pop Izzie aan drukte. Met dichtgeknepen ogen drukte ze haar handen bovenop die van Devano, in de hoop niets meer te horen. Ze drukte zo hard dat het pijn deed, maar de pijn maakte niet uit. Ze wilde het niet meer horen.
Ze zaten in het hoekje van hun kamer, op de vloer naast het houten bed van Angelica. De meubels om hen heen waren monochroom. Vogels waren zojuist gestopt met zingen en de lantaarnpalen waren aangegaan. Silhouetten trokken zich uit over het donkere vloerkleed.
Verdoofd staarde naar de muur en Buggs Bunny staarde glimlachend terug. Er was een tijd geweest dat zijn ondeugende grijns haar nieuwe hoop had gegeven. De Looney Tunes-figuren die de kanariegele muren versierden, voelden voor Angelica als vrienden. Steeds weer als ze opgesloten had gezeten op hun kamer beeldde ze zich in dat zij bij haar waren en dat ze haar kwamen redden met hun grappige streken.
Ze was al jong geweest toen ze erachter kwam dat er geen ontsnappen was aan die man en dat de Looney Tunes hen niet kwamen helpen. Niemand kwam hen helpen.
Bijtend op haar lip draaide ze haar gezicht weg. Het geschreeuw van haar moeder bleef maar doorgaan, angstige en gebroken vragen om hulp die nooit zou komen. Een koude rilling over haar rug werd gevolgd door kippenvel over haar hele lichaam. De steen in haar maag begon steeds zwaarder te worden, wetende wat er zou gebeuren als haar moeders schreeuwen zouden stoppen; dan waren zij aan de beurt. Papa straks naar boven zou komen, blauwe vuisten en een fles whisky in zijn hand.
Ze wilde niet eens denken aan wat daarna zou komen.
Even sloot ze haar ogen en kroop ze dichter tegen haar broer aan. Haar oog viel op een fotolijstje op haar nachtkastje. Papa keek vrolijk, zij was nog maar een baby, haar moeder keek vol trots naar haar. Dat was de tijd dat haar moeder haar nog in slaap zong, nu zou ze niet zien tot morgenvroeg. Ze zou haar lange, donkerblonde haren voor haar gezicht hebben hangen, zodat haar dikke oog of gespleten lip niet zichtbaar zou zijn. Ze zou zeggen dat papa gewoon een slechte bui had, dat hij ging veranderen.
Mama zei altijd dat papa zou veranderen, maar dat deed hij nooit.
Het duurde niet lang totdat de hopeloze kreten van haar moeder niet meer te horen waren. Het enige tussen de muren galmde, waren de doffe klappen. Haar hele lichaam spande zich aan en steeds weer als ze de klappen hoorde, kneep ze haar ogen samen. Devano trok haar nog dichter tegen haar aan. Zijn ademhaling leek sneller te worden. De klappen hoorden te stoppen. Hij hoorde hierheen te komen. Als mama stil was, waren zij aan de beurt. Waarom stopten de klappen niet? Waarom hoorde ze hem nog steeds schreeuwen?
