WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
De vier kinderen leken bijna een klein gezin hoe ze daar stonden. De twee oudsten hadden hun jongste broertje in hun armen genomen en hadden hun hoofden tegen elkaar aangelegd. Devano had zijn kleine zusje bij haar hand gepakt en had haar beschermend naar zich toegetrokken. Angelica's ogen glommen met zilveren tranen en ondanks dat Merita zelf ook haar tranen weg probeerde te knipperen, kneep ze aanmoedigend met haar hand in de schouder van haar zusje.
Met dezelfde strakke kaken als zijn grote broer Rodney, staarde Devano gespannen vooruit. De zon brandde in zijn nek terwijl hij daar stond. Het zwarte pak dat zijn lichaam verhulde trok de hitte aan als een mot naar het licht. Zijn bruine haren, die zo in contrast waren met de blonde lokken van zijn broer en zussen, glommen in de zon.
Hoewel het zweet op zijn rug stond, had hij het ijskoud toen hij naar de kist keek.
Hij kon zich alleen maar inbeelden hoe ze in die kist zou liggen. Haar witblonde haren als een deken om haar heen en haar lichaam gekleed in een zijde jurk, zoals ze die altijd had gedragen. Hij zag haar stralende ogen en haar eindeloze optimisme, haar stille glimlach en de kraaienpootjes naast haar ogen. Niet dat ze nu nog naar hem zou glimlachen, of uberhaupt naar hem kijken. Hij kon ook niet meer naar haar kijken, trouwens.
Nooit meer zou hij haar zien, puur en alleen omdat híj haar zo had toegetakeld dat zelfs de beste make-up artiest er niets meer van kon maken.
Een grote groep mensen had zich verzameld rond de kist op deze mooie dag. Familie, vrienden, buren. De begrafenis was mensen gekleed in zwarte kleding en gezichten zo grijs als as, ieder met rode en opgezwollen ogen van het huilen. Meelijdende blikken werden hun kant opgeworpen en mensen hadden elkaar in de armen genomen. Ze hadden allemaal gehoord wat er gebeurd was en vooral Angelica en hij hadden bemoedigende glimlachjes gekregen. Zijn kaken klemden zich samen als hij dacht aan die domme grijzen. Zijn bloed begon te koken als hij dacht aan de 'als-we-dit-geweten-hadden...'s. Zijn moeder was dóód. Ze was dood en zij stonden hier schouderkneepjes te geven. Ze was doodgeslagen en buren zeiden 'nooit iets gehoord te hebben'.
Weer keek hij naar de mensen rond de kist en walgend spuugde hij op de grond.
De afgelopen week was als een waas voorbij gegaan. Merita had hun vader knock-out over het levenloze lichaam van hun moeder gevonden. De politie was gekomen en had de kinderen meegenomen. Ze hadden verklaringen moeten geven, zelfs de kleine Angelica. Rodney had bij haar verklaring gezeten. Hun vader hadden ze die hele week niet gezien, maar ze wisten dat hij veilig achter slot en grendel zat. De politie zei dat hij hen geen pijn meer zou kunnen doen. Hij zou voor een lange tijd weggaan.
De rouw voelde als een leegheid in zijn hart, een gevoel van niets dat op de één of andere manier zijn hele ziel had overgenomen en bedreigde hem helemaal op te slurpen. Het gaf hem een zwaar gevoel, alsof de hele wereld op zijn schouders aan het rusten was en er niets was wat hij kon doen om er onderuit te komen. Het was alsof er een gat in zijn hart zat in de vorm van zijn moeder, wat hem het gevoel gaf dat hij alle niet-bestaande tranen uit zijn ogen moest vegen. Hij wilde huilen, begreep hem niet verkeerd, hij wilde zo graag huilen. Hij wilde de tranen over zijn wangen laten stromen en schreeuwen dat het oneerlijk was. Hij wilde huilen, maar hij kon het simpelweg niet meer.
