WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Er bestonden maar weinig dingen die Merita echt mooi vond. Ze vond waterlelies mooi, ze genoot van jazzmuziek, ze hield van klassieke schilderijen en ze werd altijd weer vrolijk van Charlie Chaplin films. Boeken konden haar eeuwig blijven fascineren en ooit – als Marc een keer in een goede bui was – zou ze om een bibliotheekpas vragen. Dan zou ze alles kunnen lezen wat ze wilde en hoefde ze niet haar boeken te verbergen voor haar man, want dan zouden haar boeken namelijk gratis zijn.
Hoezeer ze echter van die dingen genieten kon, was niets zo mooi als haar dochter.
Hoe haar bloede krulletjes als een sluier om haar heen vielen en kleine wipneusje af en toe samentrok. Hoe haar bolle wangen zo nu en dan nog roder leken te worden. De lange, zwarte wimpers die de bovenkant van haar wangen aantikten. Haar kleine handjes, waarvan ze haar duim altijd in haar mond had zitten en een klein glimlachje dat immers rond haar lippen speelde. Het meisje had geen halo nodig om een engel genoemd te worden. Ze was prachtig. Ze was een kunstwerk. Ze was van háár.
Soms kon ze uren naar haar staren. Leunend tegen de deurpost, met haar armen over elkaar, luisterend naar het zachte gesnurk van haar dochtertje. Dan had ze haar haren in een staart gedaan en haar rode huispak aangetrokken. Een dampende kop thee in haar handen en een glimlach op haar gezicht. Het was de enige tijd van de dag dat ze het gevoel had geen sigaret nodig te hebben om haar zenuwen te kalmeren. De enige tijd dat ze echt volledig ontspannen kon staan, zonder angst en zonder verdriet.
Jazzlynn was prachtig, vol onschuld, vol energie en vol levenslust. Iemand die de hele toekomst nog voor zich had. Met haar vier jaar had het meisje nog zo veel te doen. Kon ze zo veel veranderen in de wereld. Merita wist dat ze in ieder geval haar wereld had veranderd. Ze was zo vredig, zeker als ze sliep. Merita kon zich niet eens herinneren wanneer zij voor het laatst zo diep had kunnen slapen. Dat moest zeker twintig jaar geleden zijn geweest, nog voor haar vader aan de drank raakte.
En daarom wist ze dat Marc geen slechte man was en dat ze gewoon bij hem moest blijven. Haar vader was een slechte geweest, maar ze kon hem nog herinneren voor hij zijn baan verloren was. Marc had hun dochter nog nooit aangeraakt. Hij was een goede vader en zolang hij een goede vader was, zou ze alle klappen die ze kreeg accepteren. Zolang hun dochter maar veilig was en zonder vader was ze niet veilig. Ze verdiende het om een gezin te hebben. Een gezin dat niet gebroken was.
De herinneringen die ze had aan haar vader, vóór alles veranderde, waren haar goud waard. De dagen in het park als hij vrij was in het weekend. De ritjes op zijn rug door hun kleine huis heen. Alle boeken die ze 's avonds voor het slapen samen verslonden hadden. Ze had van hem gehouden en als Marc die man voor Jazzlynn kon zijn, wie was zij om hem van haar af te pakken?
Even keek ze de kamer rond. Net als vier jaar geleden was de kamer roze. Een behangstrip van prinsesjes hing horizontaal door het midden van de muur. Het was geen grote kamer, maar genoeg om een witte speelgoedkist in de vorm van een schatkist te plaatsen tegen de muur. Een enorm poppenhuis in het midden van de kamer en een klein bureautje waar het meisje kon tekenen naast de deur. Een witte kledingkast stond naast het witte bed, waar het meisje zo vredig lag. Ze zag eruit als een engeltje en hoewel Merita wist dat ze ongelukkig was in deze kamer, was dit het enige dat tussen haar en de woede van haar vader instond. Als Marc erachter zou komen dat het meisje liever met jongensspeelgoed speelde, zou de wereld te klein zijn.
