WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Trigger waarschuwing: dit hoofdstuk bevat drugsgebruik
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Het pilletje in haar hand voelde zwaar aan, ondanks dat het niet groter dan een centimeter kon zijn. Het diamantvormige, roze pilletje stak fel af tegen haar witte huid. Ze beet op haar lip terwijl ze onzeker naar de pil keek, die pil die haar volgens haar vrienden alles zou laten vergeten. Ze bleef er gefascineerd naar kijken, zichzelf afvragend hoe een simpel pilletje ervoor zou kunnen zorgen dat ze alles zou kunnen vergeten.
Een kriebelend gevoel in haar maag zorgde voor een soort nieuwsgierige glimlach op haar gezicht. Het was alsof ze vlinders in haar buik had gekregen van het staren naar haar hand. Haar hart klopte zachtjes, maart luid, en ze kon haar bloed bijna sneller horen stromen. Adrenaline gierde door haar lijf en het was lastig om de zenuwen te onderdrukken. Met moeite brak ze niet uit in een zenuwachtig gegiechel.
"Komt er nog wat van?" vroeg Kubra bits.
Het Turkse meisje dat voor haar op bed zat, was met haar zestien jaar drie jaar ouder dan Angelica. Kubra was er als een van de eerste mensen voor haar geweest en had haar vanaf het begin geholpen en het voor haar opgenomen. Angelica had eigenlijk vanaf het eerste moment al respect gehad voor de stoere meid. Ooit hoopte zij ook de kracht te hebben om het op te nemen voor de zwakkeren in haar cirkel. Nu kon ze het niet eens opnemen voor zichzelf, laat staan voor anderen.
De ouders van Kubra waren in een brand overleden en echt familie had ze niet gehad. Het was gebleken dat mensen niet graag Moslims in hun huis opnamen die weigerden naar de kerk te gaan. Veel moslimgezinnen waren ook nog niet te vinden in het systeem. Zij en haar broertje waren dus van pleeggezin naar pleeggezin gegaan, maar waren net als Angelica geëindigd in het Huis der Afgewezenen, zoals ze dat graag noemden hier. Het huis vol meisjes dat geen huis konden vinden – vol meisjes die niemand wilde hebben.
Er zaten veel meisjes van Angelica's leeftijd, maar met alles wat ze had meegemaakt, voelde ze zich meer thuis bij de oudere meisjes. Ze was dan ook blij met haar kamergenootjes.
"Je hoeft het niet te doen als je niet wil hoor," bemoeide Casey zich met het gesprek.
Met haar vijftien jaar had ze al snel moederlijke gevoelens ontwikkeld voor het meisje dat schreeuwend en badend in het zweet wakker werd na haar nachtmerries. Een immens verdriet was te vinden in de ogen van het Casey, een blik die Angelica beter dan wie dan ook herkende.
Dat kon ook bijna niet anders als de enige overlevende van een auto-ongeluk waarbij ze niet alleen haar ouders was verloren, maar ook haar kleine zusjes.
Ook Casey had niet veel geluk gehad met haar pleeggezinnen, die haar eigenlijk zagen als vervloekt. Hoe kon men anders verklaren dat ze als enige het ongeluk had overleeft en er altijd wel iets fout leek te gaan? Na het overlijden van haar laatste pleegmoeder, had haar pleegvader gezegd dat het wel goed was zo. Het meisje liet een spoor van lijken achter en hij wilde haar niet langer hier hebben.
