WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Trigger waarschuwing: dit hoofdstuk bevat drugsgebruik en depressieve gedachten.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ze rilde over haar hele lichaam en toch stond het zweet op haar rug. De kou was onbevattelijk en voelde toch als een brandende hitte op haar huid. Alsof haar hele lichaam werd blootgesteld aan stikstof – koud, warm, ijzig, brandend. Haar ogen bleven heen hen weer schieten en steeds weer als ze dacht dat ze even haar ogen kon sluiten, schoten ze weer open. Ze wilde niets liever dan haar ogen gewoon sluiten, maar het lukte niet. Het lukte verdomme al dertig uur niet. Haar gedachten schoten alle kanten op en soms betrapte ze zichzelf erop dat ze dacht aan dingen die al twintig jaar niet meer relevant waren. Ze kon de slaap simpelweg niet vatten. De misselijkheid en het eindeloze getril van haar handen zorgden ervoor dat ze geen oog dicht deed. Iedere seconde rust die ze wist te vinden werd onderbroken door het geklepper en geknars van haar eigen tanden.
Haar wilde haardos zat vol klitten van het kronkelen in haar bed. Het was vet en kurkdroog tegelijkertijd. Haar blauwe ogen waren bloeddoorlopen en haar melkwitte huid glom van het zweet. De simpele, zwarte jurk die haar dunne lichaam bedekte, was doorweekt en plakte tegen haar aan, waardoor haar ribben te tellen waren. Ze had wonden op haar armen zitten, als resultaat van het constante krabben. Ze bleef maar krabben, hopend dat de pijn zou stoppen. Zo nu en dan verliet een beestachtige kreun haar lippen en holde ze haar rug, biddend dat het allemaal op zou houden.
Het hield niet op. Het hield niet op tot ze drugs zou hebben.
De zure zweet die over haar lichaam druppelde, zorgde ervoor dat haar hele lichaam brandde. Het brandde bij het contact met het gif dat haar lichaam verliet. Het voelde alsof ze door duizenden messen tegelijk gestoken werd. Een bad in een vat chemisch afval. Als zout op een open wond. Alsof ze brandend in een hoekje lag na een explosie. Ze had pijn. Ondraaglijke pijn. Oneindige pijn.
Dit was niet de eerste keer, dus ze wist best dat het zo veel pijn deed omdat alle afvalstoffen in de vorm van zweet haar lichaam verlieten. Het deed gewoon pijn; zo vreselijk veel pijn. Ze had het koud, ze had het warm, ze had geen geld voor eten, maar bleef de kleine beetjes die ze binnenkreeg uitspugen.
Zelfs als ze geld had gehad voor eten, zou ze het niet gehaald hebben. Ze snakte naar verlossing, naar verlichting. Al was het maar een likje heroïne, een halfje valium of een grammetje GHB. Heck, al was het een slaapmiddel. Het moest gewoon stoppen.
En het was haar eigen schuld.
Haar voorraad was op en klanten had ze al dagen niet gehad. Ze had het gewoon niet meer aangekund. Al die mannen, hun geur, hun handen. Ze kon het niet meer. Ze wilde niet meer aangeraakt worden, ze wilde gewoon alleen zijn. Zonder klanten, geen geld, zonder geld geen drugs en zonder drugs... zonder drugs kwam de hele wereld op haar neervallen. Harder en zwaarder dan de wereld ooit geweest was. De randjes scherper dan ooit tevoren. Alles net iets pijnlijker dan het geweest was.
Ze wilde het niet meer, ze wilde niet meer voelen; ze wilde gewoon zijn. Gewoon niets voelen en in de lucht zweven. Ergens tussen hemel en aarde in, toekijken op de wereld beneden. Het liefst stopte ze er gewoon mee. Ze was niet sterk genoeg om dit nog eens door te moeten maken. Dat ineens stoppen met drugs, het had haar al eerder gebroken en ze wist gewoon niet zeker of ze het nog een keer aan zou kunnen.
