WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zenuwachtig stond ze voor het bedrijvencomplex in Sloterdijk. Een enorm gebouw gevuld met kleine bedrijfjes, waaronder het bedrijf waar Marc werkte als accountmanager. De mensen die het gebouw in en uit liepen, hadden de nieuwste mobiele telefoons, terwijl zij blij moest zijn met haar Nokia, de mooiste pakken en de gladste haren. Allemaal zo druk in hun eigen wereld, niet naar elkaar kijkend en lopend hun ontbijt naar binnen werkend. Meestal met een kartonnen beker koffie in hun handen.
De betonnen toren die voor haar stond, nam haar adem weg, onzeker over wat ze moest doen. De duizenden ramen die het kantoor bevatte boden voor iedereen een uitzicht naar buiten, maar voelden voor haar als tralies. Zij hoorde hier niet. Dat was het enige wat ze kon denken. Ze hoorde hier niet thuis. Dit was zijn wereld en niet die van haar.
Een diepe teug naar adem kalmeerde haar enigszins. De lucht was koud, ondanks dat de temperaturen ondertussen aan het oplopen waren. Lente stond om de hoek, de wind was minder streng en de bloemen stonden in de bloei. Ook zij begon de zomer in haar bol te krijgen en was van haar maillot overgegaan op een panty. Het zonnetje prikkelde speels in haar rug en scheen net fel genoeg om haar ogen dicht te moeten knijpen. Ze reflecteerde in de duizenden ramen die het bedrijvencomplex bevatte, net genoeg om haar gezicht weg te draaien.
Iets in haar wilde helemaal wegdraaien. Niet alleen haar gezocht, maar gewoon terug naar het station en met de metro terug naar haar huisje in Holendrecht. Dan kon ze daar een kopje thee zitten en op haar balkon zitten, negeren dat ze dit ooit had geprobeerd. Ze wilde dat het voor altijd zeven uur 's ochtends in de trein was, als het stil was en haar lichaam een keer sneller bewoog dan baar gedachten. Ze wilde hier helemaal niet staan, voor dit gebouw dat ze niet kende, tussen mensen waar ze niet bij hoorde.
Maar nu kon ze niet meer terug. Marc had zijn best gedaan om haar een baan te bezorgen hier, hij had zijn handen voor haar in het vuur gestoken en dat was niet makkelijk geweest, had hij gezegd. De meeste bedrijven namen namelijk niet graag iemand aan die net aan haar mavo had afgerond en sindsdien geen werkervaring had opgedaan. De half afgeronde opleiding Juridisch Medewerker getuigde nu ook niet heel erg van doorzettingsvermogen.
En prostitutie kon ze natuurlijk ook niet op haar cv zetten.
Marc had haar niet alleen een appartementje geboden, hij had haar ook een baan gegeven. Na die eerste avond in dat hotel, waar ze alleen hadden geknuffeld, was hij steeds vaker teruggekomen. Hij had haar verteld over dingen waarmee hij zat, angsten die hij had en dromen die hij droomde. Hij had naar haar geglimlacht en haar vastgehouden zoals ze nog nooit was vastgehouden. En zij? Zij was verliefd geworden. Zo hopeloos verliefd geworden op die prachtige en goedhartige man die niets liever wilde dan haar helpen. Geholpen had hij haar. Eerst dat geweldige appartement, waarbij hij steeds weer weigerde om haar mee te laten betalen, nu deze baan.
Hij was te goed voor haar, maar dat wist hij gewoon nog niet. Dus stond zij hier, om acht uur 's morgens op een warme lentedag, haar netste kleding aan en haar haren opgestoken. Make-up op haar gezicht en een vrolijke glimlach op haar gezicht. Ze zou hem bewijzen dat ze goed genoeg was, of in ieder geval ervoor zorgen dat hij er niet achter zou komen dat ze dat bij lange na niet was.
