WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hij mocht zichzelf gelukkig prijzen, had de reclasseringsambtenaar hem verteld. Een tweede kans had hij gekregen, aldus de woorden van de man tegenover hem. Met enkel een taakstraf was hij een van de weinigen die er zo makkelijk vanaf kwam. Een keerpunt, zo zou hij het moeten zien. Een kans om zijn leven om te draaien en op te groeien. Een kans om een baan te vinden en te genieten van. het leven.
"Genieten van het leven?" herhaalde Devano met een sarcastische grijns. "Heb je wel in je documentje daar gekeken?" voegde hij daaraan toe, wijzend naar de gele map op het bureau. "Moeder vermoord, vader opgepakt, broer crimineel, zus zonder interesse en een ander zusje in een inrichting."
"Een residentiële inrichting," verbeterde de man hem. "Alleen maar totdat ze een nieuw pleeggezin voor haar hebben gevonden."
Devano lachte vreugdeloos. De bitterheid steeg als gal in zijn mond en nu hij hier zat, had hij geen reden meer om het weg te slikken.
"Ze zit er nu al twee jaar, man," zei hij vermoeid. "Tegen de tijd dat ze een plekje voor haar hebben gevonden, is ze of te oud voor een pleeggezin, of is ze slim genoeg geweest om weg te lopen."
"Ik hoop dat zij wel de kansen die ze krijgt aanpakt," reageerde de man ernstig
Devano bleef even stil, niet helemaal zeker hoe hij moest reageren op de reactie van de man.
Natuurlijk hoopte hij dat ook.
Dat was de hele reden dat hij bij haar was weggegaan. Hij zou zijn leven beteren en haar komen halen. In die tijd zou hij haar de kans geven om beter te worden, naar school te gaan en niet hem als slecht voorbeeld te hebben. Ergens was iets fout gegaan, want hij had zijn leven niet gebeterd en zij had niet de jeugd gekregen die hij voor haar had gewild.
Nee, in plaats daarvan had hij een taakstraf aan zijn lip hangen en zat zij in een residentiele inrichting.
Hij kon zich niet voorstellen dat een residentiele inrichting haar wel op het juiste pad zou brengen, maar hij wist in ieder geval wel zeker dat hij het niet zou kunnen doen. Hij moest eerst zijn taakstraf maar af maken, iets waar hij zogenaamd blij mee moest zijn, maar waarvan hij het niet kon helpen om gewoon bitter om te zijn. Hij zou de gok maar gewoon moeten nemen dat de inrichting wel goed voor zijn zusje was en dat zij inderdaad wél de kansen pakte die ze kreeg.
"Ja..." reageerde Devano droevig. "Ja, dat hoop ik ook."
De man voor hem keek hem even medelijdend aan. Zijn bruine ogen straalden vriendelijkheid uit, waarschijnlijk vooral door de lange wimpers die ze omsingelden. Hij had pigmentvlekjes op zijn wangen en hoewel hij er niet zo oud uitzag, gaf dit Devano het idee dat de man ouder was dan hij had gedacht. De kraaienpootjes naast zijn ogen en de diepe rimpels op zijn voorhoofd ondersteunden deze gedachte. Hij was kalend, een wit voorhoofd dat steeds zichtbaarder begon te worden doordat zijn bruine haarlijn steeds verder zijn nek in verdween. Zijn mosterdgele colbertje dat zijn zwarte coltrui bedekte wekte gevoelens in Devano op waarvan hij niet had geweten dat hij ze had gehad.
