WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Voor ieder ander was het een levensveranderende ervaring geweest, maar voor hem was het gewoon één van die dagen. Bijzonder was het niet te noemen, vernieuwend of confronterend ook niet meer. Het was gewoon maandagochtend en hij had het weer eens verpest, zoals hij zo vaak deed. Hij wist echter dat het nu game-over was en dat ze hem eindelijk zouden geven wat hij verdiende. Zelfs als ze hem voor deze misstap zouden vergeven, had hij nog altijd een jaar voorwaardelijk staan.
De cel op het politiebureau was leeg, op één bankje en een lang figuur na. Devano zat met zijn hoofd gebogen en staarde naar de grond en telde de vlekken die het linoleum bevatte. De witte muren om hem heen gaven hem het gevoel dat de cel druk was, terwijl hij moederziel alleen was. Ergens in de verte hoorde hij water druppelen, gemompel op de gangen drong zijn oren binnen. Ondanks het vroege uur, kon hij vele voetstappen horen. Toch zag hij niemand als hij door de tralies naast hem keek.
Zijn bruine haar was al tijden niet geknipt en hing als een sluier voor zijn gezicht. Een bleke huid stak fel af tegen de rode, nepleren jas die zijn botterige lichaam bekleedde. Zijn ogen hingen op half negen, aangezien hij al de hele nacht in de cel zat. Dat was het mooie aan het systeem, zonder aanklacht mocht hij maar een aantal uur vastgehouden worden, behalve als het nacht was. Dan mochten ze hem gewoon vasthouden. Zogenaamd voor zijn eigen bestwil, 'want dan had hij in ieder geval een plek om te slapen'.
Die had hij al, dank u zeer.
Hij keek naar de betonnen muren en wisselde van bil om ervoor te zorgen dat het houten bankje zijn benen niet in slaap liet vallen. Een prikkelende sensatie ging door zijn benen toen hij bewoog. Klakkend met zijn tong, tikte hij met zijn voeten op de grond. Zachtjes galmde het na. Hij doodde de tijd door op zijn nagels te bijten.
Hij neuriede zacht een nummer waar hij de tekst niet eens van kende, maar dat hij in zijn dromen nog kon neuriën. Zijn moeder had het altijd voor hem gezongen als hij bang was geweest. Dan was ze op zijn bedrand gaan zitten en aaide zij hem zachtjes over zijn haar. Zijn vader had met zijn armen over elkaar en een glimlach op zijn lippen beschermend in de deuropening gestaan. Als hij daar zo stond, wist Devano dat hem niets kon gebeuren – zijn vader zou hem altijd beschermen. Zijn moeder neuriede en gaf hem iedere keer weer het gevoel veilig te zijn.
Maar toen ging zijn vader aan de drank en veranderde alles. Hij werd degene waar hij bang voor werd en zijn moeder kon niet meer op de bedrand komen zitten, omdat ze gewond in de hoek van de woonkamer lag. Niemand beschermde hem meer, dat moest hij zelf doen.
Toch dacht hij vaak terug aan die tijd voordat zijn vader alcoholist werd. Nu gaf de melodie hem nog altijd hetzelfde gevoel als het toen gegeven had. Zelfs op de momenten waarop hij dacht nooit meer gelukkig te zijn, bracht de melodie hem terug in de armen van zijn moeder. Vóór alles veranderde.
Gisteravond was hij roekeloos geweest. Dom geweest. Door de teleurstellende opbrengst van zijn laatste paar inbraken, nam hij nu te veel risico. Hij probeerde het bij één van de weinige huizen dat daadwerkelijk een stil alarm bevatte.
