WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
De tienjarige jongen voor hem staarde droogjes uit het raam van Cafe 't Hoekje. Met dezelfde witblonde haren en blauwe ogen als die van zijn vader, leek hij bewust de blik van Rodney af te wenden. Het New York Yankees petje op zijn hoofd had hij achterover gedraaid en de grote kleding om zijn lichaam, gaven hem een kinderlijk aanzicht. Het was zijn bedoeling geweest om er 'dope' uit te zien – zo noemde Djeremy het zelf in ieder geval –, maar de slobberende kleding accentueerde alleen zijn kinderlijke lichaam, als dat van een jongentje dat te snel gegroeid was. Rodney had hem al vaker verteld dat het er stom uitzag, maar zijn domme moeder leek het aan te moedigen door hem een stoere jongen te noemen.
Rodney stond naast de bar te praten met Ruby, een schaars geklede vrouw van een jaar of dertig. Ze had haar roodgeverfde haren in een slordige knot zitten en een dikke laag foundation in de verkeerde kleur op haar gezicht. Ze kakelde een hoge lach iedere keer als Rodney sprak en raakte hem onophoudelijk en enorm doorzichtig aan. Een hand op zijn borst als ze moest lachen, een hand op zijn elleboog als ze aan het praten was. In al die tijd dat ze daar hadden gezeten, was de vrouw geen moment gestopt met glimlachen. Knap was ze niet echt te noemen, aangezien haar ogen net te ver uit elkaar stonden en haar dikke lippen bijna haar neus aanraakten. Maar hé, Rodney was ook maar een mens en hij had nu eenmaal zijn behoeftes.
Hoe kon hij een vrouw weigeren als ze zich zo vrijwillig aan haar aanbood?
Hoewel wel zijn gezicht gericht was op de vrouw voor hem, waren zijn ogen gericht op het jongentje. Het was bijna eng hoeveel de jongen op zijn vader leek. Precies diezelfde woede in zijn ogen; niet direct zichtbaar, maar zeker aanwezig. Diezelfde gebalde vuist en permanent met een sigaret achter zijn oor linkeroor. Zijn vuisten hadden een groenblauwe kleur; slecht-genezende wonden versierden het verder. Boven zijn oog zat een litteken dat hij had opgelopen bij een gevecht op school en onder zijn oog was zijn huid blauwgekleurd. De blauwe kleur was echter het gevolg geweest van zijn laatste ruzie met zijn vader. Met het petje op zijn halflange haar probeerde hij zijn ogen te verbergen van de mensen in de kroeg, iets dat hopeloos was omdat vrijwel iedereen daar het had zien gebeuren.
De eerste paar jaar was het kind niet in zijn leven geweest en om eerlijk te zijn vroeg Rodney zich soms af of dat beter was geweest. Kirsten had echter gezegd dat ze een band moesten vormen en dat de jongen een vader nodig had. Ergens was hij het hier wel mee eens geweest, maar er was toch iets wat hem tegen bleef houden om in te stemmen. Na veel ruzie had Rodney mokkend ingestemd en er was een weekendregeling gekomen.
Onhandig, dus de jongen moest maar mee naar de kroeg.
Rodney probeerde het wel. Echt waar. Hij probeerde geduld te hebben met de jongen die hem zo aan zichzelf deed denken. Hij probeerde de jongen een beter leven te gunnen dan dat hij zelf had gekregen, maar steeds weer als hij in de ogen van zijn zoon keek, zag hij zichzelf. En steeds weer als hij zichzelf zag, werd hij boos. Daarnaast was de jongen net zo vervelend als hij vroeger was geweest. Constant aan het vechten, constant ruzie aan het zoeken. Steeds weer verdween drank van achter de bar en als de jongen langs was geweest, moest hij steeds weer zijn sigaretten tellen. Nachten bleef de jongen weg en dagen was hij op straat te vinden.
