WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Het blonde meisje speelde vrolijk met haar Hot Wheels. Merita had haar blonde krullen in een staart gedaan en haar jurk verwisseld voor een groene tuinbroek. Met pure blijdschap in haar gezicht, sprankelende ogen en een glimlach van oor tot oor, maakte het meisje autogeluidjes terwijl ze met de rode Ferrari door het huis racete. Ze reed met de auto over meubels en kraaide ze van plezier.
Onwillekeurig verscheen een glimlach op het gezicht van Merita. Gelukkig was de vrouw niet te noemen, maar als ze keek naar haar dochter, kon ze niet anders dan lachen. Het meisje was ondertussen acht jaar en leek heel goed te weten wat ze wilde. Ze wilde geen jurkjes meer dragen en vroeg al tijden of ze haar kamer mocht verven. Ze hield niet zo van roze, had ze tegen haar moeder verteld. Toen ze laatst langs een kapper liepen, had ze gevraagd of ze korte haren mocht, maar Merita kon helaas geen toestemming geven.
Als Marc erachter zou komen dat het meisje steeds minder graag als een meisje eruit wilde zien, zou de wereld te klein zijn.
Ze wierp een blik op de klok. Drie uur, dus ze hadden nog even de tijd om zichzelf te zijn. Marcs moeder zou over een kwartiertje langskomen. De vrouw was een andere reden dat de wereld van Merita iets mooier was. Met haar witte haren en de rimpels in haar gezicht, was de vrouw een herinnering aan alles wat ze zelf nooit zou hebben. Haar moeder had ze nooit oud zien worden, maar Karen was er geweest. Ze had haar haren van donkerblond naar zilver zien gaan, haar ogen Jazzlynn had een oma om van te houden en Merita had een moeder om mee te praten.
Het mooie was ook dat Karen wist van Jazzlynn en haar opstandigheid om er als een meisje uit te zien. Het was met de jaren gebeurd, maar ergens wist Merita dat Jazzlynn altijd al jongenskleding wilde dragen en korte haren wilde hebben. Ze was nooit enthousiast geworden van barbies en had altijd al liever beneden gezeten dan in haar roze slaapkamer. Karen was eigenlijk de eerste die het was opgevallen en tegen Merita had verteld dat ze moest opletten. Karen was ook de eerste geweest die haar had verteld dat het misschien niet slim was om Marc te vertellen over Jazzlynn. Ze had haar verteld dat haar zoon altijd al meer op zijn vader had geleken wat gedachtegoed. Hij was nu eenmaal minder modern dan zij.
Al jaren verborgen ze de speeltjes voor haar man, maar veel dingen waren er het afgelopen jaar bijgekomen. De jongenskleding die ze onderin de kast hadden verstopt, de andere speeltjes onderin de speelgoedkist in haar kamer. Jazzlynn kon overdag zichzelf zijn, maar moest zichzelf aanwennen om na zes uur de dochter te zijn waarvan Marc dacht dat ze het was. Dit was lastig voor het meisje, want ze moest twee kinderen zijn, maar Merita dacht dat het beter was dan het alternatief. Op deze manier had ze in ieder geval een vader. Een man waar het meisje naar kon opkijken.
"Jazzlynn," zei Merita, waarna ze opstond om wat te drinken in te schenken. "Wil jij ook iets?"
"Jaz," verbeterde het meisje haar. Even stond ze stil en stopte ze met spelen. Ze volgde haar moeder naar de keuken en trok aan Merita's shirt om aandacht te krijgen. "Wil je me Jaz noemen, mam?"
