WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Elizabeth had zijn leven gered. Dat was de enige manier waarop het te zeggen was. De vrouw van zijn dromen had hem gered van zichzelf. Ze had hem geleerd over verantwoordelijkheid, over normen en waarden, over acceptatie, maar vooral over dromen over de toekomst. Ze had hem verteld dat hij niet dom was, dat hij kon doen wat hij wilde en dat hij de enige was die zichzelf tegenhield.
Het was namelijk niet zo dat de hele wereld tegen één persoon was, had ze hem verteld. De wereld had helemaal geen tijd om al haar energie te verspillen aan één persoon. Niemand was belangrijk genoeg om de hele wereld tegen zich te hebben. Ook de maatschappij gaf nu eenmaal niet genoeg om tegen één specifiek iemand te zijn. Slechte dingen konden iedereen overkomen en sommige mensen hadden het lastiger dan anderen, maar aan het einde van de streep was jij de enige die bepaalde wat je deed met de shit die het leven naar je gooide.
Je kon het opruimen of je laten begraven.
Al die jaren had hij zich laten begraven, had hij de shit zich laten opstapelen en was hij braaf blijven liggen toen het leven hem een duw had gegeven. Hij had alles en iedereen de schuld gegeven van alles wat fout was gegaan in zijn leven. Natuurlijk was zijn leven niet eerlijk geweest, maar hij had zelf gekozen voor hoe hij nu was. Niemand had hem gedwongen om die inbraken te plegen, of om weg te lopen bij zijn familie. Dat wist hij nu en hij zou het goedmaken. Hij moest alleen even alles op orde hebben voordat hij zijn broer en zussen zou gaan bezoeken.
Met een glimlach luisterde hij naar de professor die momenteel een presentatie gaf over posttraumatische stress. Een paar rijen achter hem hoorde hij iemand kuchen. Nog een paar rijen daarachter hoorde hij mensen fluisteren. Tien rijen voor hem zag hij een meisje over haar hoofd krabben. Hij zat in het midden van de zaal. De rijen liepen van laag naar hoog en beneden stond de professor voor een enorm bord zijn verhaal te doen. Hij had een grafiek getekend die posttraumatische groei liet zien, het fenomeen van mensen die na een traumatische gebeurtenis besluiten het beter te doen. Zijn stem echode door de ruimte terwijl hij zijn verhaal deed.
Iemand die hem jaren geleden had leren kennen, zou hem nooit herkennen. De donkere haren die altijd voor zijn ogen hadden gehangen, had hij afgeknipt en netjes naar achteren gekamd. Er was geen verdriet meer in zijn ogen te vinden en een klein leesbrilletje hing op zijn neus, die na een gevecht in de gevangeniskantine een beetje scheef was gaan staan. Hij droeg kleding zonder gaten, passend bij het seizoen. Verzorgd, zo zag hij eruit, als iemand die het helemaal voor elkaar had. Als iemand waarbij hij enkele jaren geleden nog zou inbreken.
Zijn open lesboek lag op het uitklapbare tafeltje voor zich. Een markeerstift lag op het boek, meerdere zinnen waren geel gemarkeerd. Hij pende mee met wat de professor vertelde in het grote aantekeningenschrift dat hij op zijn schoot had liggen. Grote hanenpoten vertelden het verhaal dat hij zojuist had gehoord. Zelf had hij extra anekdotes opgeschreven om de lesstof te koppelen aan dingen die hij herkende. Zo kon hij niet anders dan zich aangesproken voelen door de groei na trauma.
