WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Het meisje dat voor hem stond had een mooi gezicht. Rode, ronde wangen die haar bruine ogen mooi uit lieten komen. Donkere en lange wimpers die zo in contrast stonden met haar blonde haren. Haren die altijd in dezelfde vlecht gevlochten waren. De vlecht viel over haar rechterschouder, zoals deze altijd deed. Roze, volle lippen die zo vaak die van hem hadden geraakt. En die glimlach, oh die glimlach, die glimlach kon bergen verschuiven. Die glimlach kon kogels tegenhouden en het scherpste mes bot laten worden. Het meisje dat voor hem stond was mooi, oh wat was ze mooi.
Steeds weer als het meisje de kroeg binnenkwam, leek hij iedere andere klant te vergeten. Haar blonde haren dansend tussen het uitschot dat normaal in de kroeg zat. Het lichtpuntje van zijn dag, dat was ze iedere keer als het weer weekend was. Met een drankje in haar handen en haar blik altijd op hem gericht, ondanks dat ze niet met hem praatte, wist hij haar steeds weer te betoveren.
Die dag was niet anders. Rodney had achter de bar gestaan en was lege flessen aan het wisselen. Een jongeman van midden twintig die door ieder meisje zowel gewild was als gevreesd was. Ze wisten wat hij deed om de rekeningen te betalen en dat hij zich ontzettend snel omhoog aan het werken was in de organisatie van Kale Joopie. Maar het maakte ze niets uit, het intrigeerde ze. Dat gevaar. Het was dan ook een knappe jongen om naar te kijken, die Rodney, met zijn blonde krullen en zijn blauwe ogen, zijn brede kaaklijn en zijn hoge jukbeenderen. De scheve grijns op zijn gezicht kon iedereen doen smelten en bevriezen tegelijk. Dat was zijn kracht.
Zij was hetzelfde geweest als al die andere meiden, maar het was haar onschuld dat de aandacht van Rodney te pakken had gekregen. Met haar zeventien jaar was ze voor het eerst de kroeg binnengestapt samen met haar vriendinnen. Giechelend en aan elkaar trekkend, zo nu en dan wijzend naar de jongen – ondertussen eigenlijk man – achter de bar. De onzekere glimlach die ze toen had gedragen, had hem gelijk van zijn voeten weten te vegen. De opgehaalde schouders en haar blik op de grond iedere keer daarna. De gestolen zoenen, verborgen glimlachjes en onschuldige knipoogjes hadden hem steeds weer naar haar toegetrokken.
Haar naam was Kirsten en hij wist vrij zeker dat hij verliefd op haar was.
Want als dit geen liefde was, wist hij niet wat het wel was. Het was niet alsof hij vlinders in zijn buik had, nee, dat zeker niet, maar er was gewoon iets aan haar wat hem intrigeerde. Hij voelde geen vuurwerk als hij met haar zoende en het was niet alsof hij alleen maar aan haar kon denken. Als ze er was, was zij de enige waarvoor hij aandacht kon hebben en als hij dacht aan de toekomst, zag hij haar eigenlijk ook wel.
Op die warme vrijdagavond in september stapte ze de kroeg binnen. Een korte spijkerbroek met wijde pijpen en een stick-on van het logo van de Stones op haar kont. Een roze glimmend shirt met spaghetti bandjes omlijnde de vorm van haar borsten mooi. Ze zag eruit zoals ze er altijd uit zou zien, rode wangen, zwarte mascara en roze oogschaduw. Echter had ze geen onschuldige glimlach op haar gezicht. Ze keek bezorgd en gebaarde naar Rodney dat ze wilde praten. Normaal gesproken zou hij haar genegeerd hebben, maar iets in haar blik zei dat daar geen tijd voor was. Het was urgent.
