Vier kleine geheimpjes

- 9 - ANGELICA

Trigger waarschuwing: dit hoofdstuk bevat seksueel misbruik. 

In de hoek van de verouderde kamer stond een houten stoeltje, gewoon een simpele stoel, niet opvallender dan het versleten vloerkleed dat eronder lag of de roestige spijker die uit de witte muur stak, waar ooit een schilderij aan had gehangen – als het niet voor het specifieke item was geweest wat zorgvuldig op de stoel was gezet.

Haar kleren, die in het verleden met o-zoveel liefde gehaakt waren vergaan, afgedaan van al hun schoonheid door scheuren en vuil. De jurk waar ooit zonnebloemen op hadden gestaan, was al haar kleur verloren. De jurk was losgescheurd op de rug en vervolgens weer zorgvuldig aangetrokken. Zwarte krassen hadden de ooit zo vrolijke zonnebloemen van het laatste beetje kleur ontdaan.

Haar porseleinen huidje was niet wit meer, de glimmende coating was weggekrast en een vergeeld oppervlak had zich geopenbaard op de wangen. Op de plek waar nu twee zwarte, gapende gaten zaten, hadden ooit blauwe ogen gezeten, dezelfde kleur als die van haar eigenaar. Nu kon via de gaten echter de pop ingekeken worden. Haar lippen hadden ooit de kleur van kersen gehad, maar die kleur was verloren gegaan. Op verschillende plekken waren de blonde haartjes uit hun basis getrokken en op de plekken waar nog plukken uitstaken, waren ook deze zwart getekend. Het was bedroevend en hartbrekend om de pop zo te zien zitten, wetende dat de pop ooit zoveel vreugde had gebracht in het leven van een klein meisje.

Ze was twee geweest toen ze de pop had gekregen, dus ze had verder geen herinnering aan die dag. Echter had ze daarna altijd de pop gehad. Al sinds het eerste moment dat ze zich kon herinneren, had ze die pop bij zich. Als ze bang was geweest, liet de pop haar dapper voelen. Als ze blij was geweest, had ze het met haar pop gevierd. Als ze verdrietig was, troostte de pop haar. Zonder haar pop, die de naam Izzie droeg, was het meisje niets geweest. Izzie was haar vreugde geweest, haar jeugd, haar beschermster, haar beste vriendin.

De pop was er altijd geweest, maar sinds een poosje stond de pop op die stoel. Met haar rug naar Angelica toe, zodat het meisje niet naar Izzie hoefde te kijken. Het was eigenlijk niet eens dat zij Izzie niet meer wilde zien. Het was meer dat ze wilde dat de Izzie haar niet meer zou zien.

Ze hield haar adem in toen ze de schaar vastpakte. Hij voelde zwaar in haar kleine handen, maar ze wist dat wat ze op het punt stond om te doen nodig was. Haar lange krullen vielen als een sluier om haar gezicht, tranen stroomden allang niet meer uit haar ogen. De blonde lokken hadden de wereld meer gouden zonneschijn moeten brengen, maar het had haar alleen maar pijn gedaan. Ze klemde haar kaken op elkaar en greep een pluk haar vast, ze trok de pluk naar buiten en zette de schaar erin. Haar ogen sloot ze en weer hield ze haar adem in. Ze moest dit doen. Hij had haar verteld dat hij haar haren zo mooi vond, zijn handen over haar hoofd gehaald en eraan gesnoven. Hij had haar verteld dat het lekker rook, dat als hij haar zag met die blonde en speelse paardenstaart hij helemaal wild werd. Dat hij geen controle meer over zichzelf had als hij haar zag.

Ze kneep haar ogen harder dicht toen ze zijn ogen voor zich zag en sloot de schaar. En nog eens. En nog eens. Ze bleef knippen tot ze een hele pluk haar in haar handen had. Haar onderlip trilde, ze weigerde in de spiegel te kijken. Ze moest dit doen. Misschien zou hij haar niet meer mooi vinden als ze geen mooie haren meer had. Misschien zou hij zichzelf weer kunnen controleren als ze eruit zag als een jongetje. Weer pakte ze een pluk en begon ze te knippen. Ze bleef knippen tot haar haar in oneven pieken omhoog stak en een deken met blonde lokken zich onder haar gevormd had. Het stond alle kanten op, maar sommige plukken hingen meer dan andere plukken.