WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Trigger waarschuwing: dit hoofdstuk bevat depressieve gedachten en drugsgebruik
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Het enige dat erger was dan gehaat worden, was geliefd worden.
Niemand leek dit echt te begrijpen, maar geliefd worden was gewoon zo ontiegelijk pijnlijk. Het was zo vreselijk pijnlijk om geliefd te zijn, terwijl zij zelf niet eens van zichzelf kon houden. Om steeds maar weer de teleurstelling in de ogen van anderen te zien. Steeds maar weer anderen pijn te doen omdat ze niet voor zichzelf kon zorgen. Het was zo verdomd pijnlijk om mensen om zich heen te hebben die meer om haar leven leken te geven dan zij deed.
Het was namelijk een universele regel in haar wereld dat menselijke liefde niet samenging met haar liefde voor drugs, want voor haar zou drugs altijd op de eerste plek staan – zelfs al was dit geen bewuste keuze. Puntje bij paaltje zou zij alles doen om dat scherpe randje van haar leven te halen, zelfs ervoor zorgen dat anderen dan datzelfde randje zouden ervaren.
Alles wat ze kon doen om drugs te krijgen, zou gebeuren, zonder ook maar een seconde stil te staan bij andere mensen. Het ging erom dat zíj de pijn niet voelde, dat zíj samen kon zijn met drugs. Het ging erom dat zij zich eindelijk goed voelde en dat die eindeloze pijn op de achtergrond verdween. Alles wat zij deed draaide daar namelijk om. Dat zou pas stoppen als ze dood was.
Afwezig viel haar oog op de telefoon die naast haar lag te rinkelen. De kleine, grijze klaptelefoon die ze ooit van haar broer had gekregen. Ze kon hem bijna niet zien liggen op de deken die ooit wit was geweest – van de witte kleur was niets over, de deken had ondertussen bijna dezelfde kleur als de telefoon. Rodney belde al voor de derde keer die dag en voor de derde keer liet ze de telefoon rinkelen.
Het geluid kalmeerde haar; waarom wist ze eigenlijk ook niet. Sinds het moment dat hij haar had verteld dat hun vader vrij was, belde hij regelmatig, probeerde hij haar van de drugs te krijgen. Hij was bang dat ze iets zou doen waarvan ze spijt zou krijgen. Ze zou waarschijnlijk toch geen spijt krijgen als er wel iets gebeurde.... Maar Rodney had geluk, ze had de energie en de moed niet om er wel een einde aan te maken.
En toch wist ze wat er zou gebeuren als ze niet op zou nemen. Hij zou haar op komen zoeken en hij zou haar hier vinden. Nog nooit was hij in dit huis geweest, daar had ze wel voor gezorgd. Als hij zou zien waar ze woonde, zou hij haar meenemen naar zijn huis – hun oude huis. Ze kon daar niet wonen. Dus ze pakte de telefoon en nam op.
"Met Angelica," zei ze met de telefoon tegen haar oor.
Haar stem was vaag, alsof ze een kussen voor haar gezicht had.
"Angie?" hoorde ze de stem van haar grootste broer. "Angie, gaat alles goed? Ik probeer je al de hele week te bereiken."
Een afwezige lach verliet haar mond.
"Ik ben oké," zei ze, wetende dat ze niet oké was.
"Angie, het spijt me zo dat ik het je verteld heb, maar papa zal niet langer een probleem zijn. Ik heb het opgelost."
