Vier kleine geheimpjes

- 20 - MERITA

Trigger waarschuwing: dit hoofdstuk bevat verkrachting

Hun bed voelde hard aan, anders dan de zachte bedden die ze gewend was. Een soort harde plank, waarbij ze om de zoveel minuten moest wisselen van kant, zodat haar heupen niet zo veel pijn deden. De matrassen die ze hiervoor altijd had gehad, waren zacht geweest, van die matrassen waarin ze heerlijk kon wegzakken. Ze hadden altijd prachtig haar lichaam omvormt, waardoor ze zelfs met haar brede heupen lekker had gelegen. Zonder enige moeite had ze in slaap kunnen vallen op de goedkope matrassen in hotels. Of zelfs op het krakkemikkige en ingezakte matras waarop ze thuis had geslapen, het matras waar haar vader en moeder ooit samen op hadden geslapen.

Dat waren echter ook matrassen geweest waarin ze alleen had gelegen. Marc vond die zachte matrassen maar niets, had hij haar in de beddenwinkel verteld. Zachte matrassen waren voor zachte mensen en dat waren zij niet. Een hard matras was veel beter voor haar rug, had hij er een schepje bovenop gedaan. Ze had hem proberen te vertellen dat ze daarop niet kon slapen, maar hij had niet geluisterd. Toen ze hem vertelde dat haar brede heupen pijn gingen doen op een te breed matras, had hij gelachen en gezegd dat het geen brede heupen waren, maar gewoon een dikke kont.

De verkoopster had haar vol medelijden aangekeken en had ook haar best gedaan om Marc te overtuigen van een zachter matras. Merita had de verkoopster verder maar aan het woord gelaten, in de hoop dat hij beter naar haar zou luisteren dan naar haar. Zonder succes.

Dus lag ze maar op het harde matras, met een zeurende pijn in haar onderrug die sinds ze bij hem was komen wonen aanwezig was geweest. Het was niet erg, trouwens, die pijn. Hij had het matras immers betaald, dus het was niet meer dan gepast dat hij de laatste mening zou hebben in de discussie. Als ze zelf geld zou hebben, zou ze zelf ook een mening mogen hebben. Marc had daar gelijk in. Zij verdiende nu eenmaal iets minder bij zijn bedrijf, maar Marc verwachtte wel dat ze alle kosten die ze hadden splitsten en beiden hetzelfde bedrag op de spaarrekening gooiden. De spaarrekening was voor later, als ze een kind hadden of met pensioen wilden. Zo bleef er voor haar niets over om te sparen voor zichzelf.

Haar blonde haren lagen als een deken om haar hoofd verspreid, op het kussen dat het iets te hoog was om comfortabel te liggen. Marc zei dat hoge kussens beter waren en ze geloofde hem. Ze geloofde hem altijd.

In haar witte nek zat een overgebleven laagje foundation, dat net niet haar kleur was. Iets te donker om de zuigzoen in haar nek echt te kunnen verbergen. Merita had al sinds haar vijftiende geen zuigzoen meer gehad en had eigenlijk gedacht die tijd achter zich gelaten te hebben als getrouwde vrouw. Hun huwelijksnacht had haar het tegendeel bewezen, toen ze de volgende dag niet alleen met drie enorme zuigzoenen was wakker geworden, maar ook de afdruk van twee vingers in haar nek. Hij was een beetje ruw geweest, maar dat was oké. Het deed pijn, maar hij had sorry gezegd.

Ze draaide zich om en keek de man waar ze afgelopen week mee getrouwd was. Hij lag met een boek in zijn handen en een leesbrilletje op zijn neus de letters te volgen. Nieuwsgierig keek ze naar het boek dat hij las, haar ogen vielen op de titel: Crime and Punishment. Hij was zo intelligent, verzuchtte ze in haar hoofd. Zij zou nooit een boek als dat kunnen lezen. Ze had net aan de middelbare school gehaald en was halverwege gestopt met haar mbo. Ze hield van boeken, oprecht, maar diep van binnen wist ze ook wel dat hij had gelijk gehad toen hij had gelachen toen ze voor zijn boekenkast had gestaan. Aandoenlijk, had hij haar genoemd. Eerst had ze hem een glimlach geschonken, maar toen hij zich had omgedraaid, was haar blik gevallen.