WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het vierde rijtjeshuis van de Havikslaan lag er vredig bij. 'Familie Klaassen' stond in sierlijke, gouden letters op het bordje naast de donkergroene deur, met een grote vier onder de naam van de bewoners. De rode ruitjesgordijnen achter de donkere kozijnen waren gesloten, maar door de kiertjes schemerde het flikkerende licht van kaarsjes. Aan de vensterbank hing een bak met viooltjes, die ondanks de gure winter nog steeds kleur leken te hebben. Een bruine mat nodigde bezoekers uit om binnen te komen.
Op het eerste gezicht leek er niets mis te zijn met de inwoners van de Havikslaan 4, maar niets was minder waar.
In het huis zat een jong meisje met blonde krullen te spelen met haar autootjes, die ze laatst van haar moeder had gekregen. Van haar papa mocht ze eigenlijk niet met jongensspeelgoed spelen, maar haar mama had geen nee kunnen zeggen. Het intense geluk op haar bolle gezichtje zou zelfs de grootste schurk nog blij kunnen maken.
Op de bank zat een vrouw met zwartgeverfde haren, haar blonde uitgroei als een grijze gloed over haar hoofd. Ze had een half-afgebrande sigaret in haar hand en een fles witte wijn naast de bank. Een tevreden glimlach hing over haar roze lippen terwijl haar felblauwe ogen haar dochtertje door de kamer volgden. Men zei dat je liefde niet in een flesje kon stoppen, maar al die mensen hadden het fout. Dit meisje was het bewijs.
Naast haar lag een boek op de bank, de rug gescheurd en de kaft vergeeld. Little Women had ze die middag bij de kringloop gevonden. Nadat ze met haar dochter in het park had gespeeld, was ze op een bankje gaan zitten en gaan lezen. Jazzlynn vermaakte zich toch wel in het park met haar vriendjes, dus had ze zeker een uur gezeten. De andere moeders wisten beter dan haar lastig te vallen als ze rustig een boekje aan het lezen was. Ze was door het boek heengevlogen, onder de indruk van de kracht van de vrouwen in het boek.
Eenmaal thuis aangekomen had ze het boek naast zich neergelegd en had ze een wijntje voor zichzelf ingeschonken. Ze wilde net weer beginnen aan het boek toen ze de tijd had gezien. Vermoeid keek ze naar het zwarte beeldscherm van de tv, met een oog op de klok op de muur. De zwarte wijzers stonden bijna verticaal op het parelwitte oppervlak. Het was bijna zes uur en dat betekende voor Merita maar één ding: haar man zou thuis komen van een lange dag op werk.
Het was de tijd waar ze ooit zo blij mee was, de mooiste periode van de dag. Ze had het prachtig gevonden dat de man die haar gered had thuis kwam vanuit zijn werk, zodat ze eindelijk samen konden zijn. Toen ze Jazzlynn hadden gekregen was ze gestopt met werken en was ze Cold Turkey gegaan. Van 24/7 met Marc naar ineens veertig uur per week minder. Met de jaren was dat gevoel echter minder geworden, tot het een tijd was die ze begon te vrezen. Die tijd was eigenlijk vorig jaar begonnen, toen ze voor het eerst de blik in zijn ogen had herkend. Toen de klok eindelijk zes uur sloeg, hoorde ze zijn sleutel in de voordeur schuiven. Direct ging ze rechtop zitten. Haar boek verschoof ze onder het bankkussen.
Hij was altijd zes uur thuis, vrij stipt. Om half zes verliet hij het kantoor en de bus kwam om vijf voor zes aan in hun straat. Onderweg maakte hij altijd een korte stop bij de buren, die in de zomer altijd in de voortuin zaten met een thee. Een kort gesprekje later kwam hij thuis. Dag in, dag uit.
