WINNAAR OWL-AWARD THRILLER
De dag dat hun vader hun moeder vermoordt, is de dag dat het leven van de vier kinderen uit familie Bakker volledig op zijn kop terecht komt.
Wanneer jeugdzorg het gezin uit elkaar trekt en de jongste kinderen in een gezi...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
De nachtmerrie begon altijd op dezelfde manier. In het begin was er muziek, een soort kerkkoor dat op orgelmuziek hun psalmen zong. Ze lag naakt op bed, gebonden, angstig, koud. Schreeuwen kon ze niet. Hoe hard ze het ook probeerde, kwam geen geluid uit haar keel. Alsof zijn handen op haar mond lagen, zoals hij dit in het begin had gedaan, maar het waren niet zijn handen, want hij stond dáár. Hij stond daar maar, voor haar bed, starend naar hoe ze probeerde vrij te komen. Lachend om haar paniek. Genietend van haar tranen.
Hij bleef lachen en zij bleef die geruisloze schreeuw schreeuwen. Hoe harder ze vocht, hoe strakker ze op het bed gebonden werd. De touwen sneden in haar armen en voeten en tranen vertroebelden haar zicht. Hij kwam steeds dichterbij en het enige wat ze nog kon zien, was zijn glimlach. Die witte tanden door haar tranen heen. Haar ademhaling versnelde hoe dichterbij hij kwam, ze leek kapot te gaan onder zijn gewicht. Ze voelde zijn hand op haar mond, ondanks dat zijn handen overal op haar lichaam waren, en hapte naar lucht.
Zijn geur was het enige dat naar binnenkwam. Die goedkope parfum en de lichte zweetgeur die hij altijd met zich mee had gedragen. Het was overweldigend, het was overal. Ze hapte naar lucht, maar voelde geen verlichting. Als een vis op het droge, bleef ze happen, ze bleef hem voelen, overal. Weer wilde ze schreeuwen, maar geen geluid kwam uit haar keel. Het enige wat er was, was hij. Hij was er altijd.
Een gebrek aan adem en een harde schreeuw trokken haar woest uit haar slaap. Badend in het zweet werd ze wakker. Het kussen onder haar had ze over haar hoofd getrokken en de stof voelde droog aan in haar mond. Haar blonde krullen plakten in slierten tegen haar gezicht en haar ogen stonden wild. Donkere kringen hadden zich onder haar ogen gevormd en haar borst ging ongecontroleerd op en neer. Haar ademhaling was luid en rasperig, alsof ze zojuist een marathon had gelopen. Haar hart klopte in ieder geval wel op dat tempo en sloeg harde slagen tegen haar borst aan.
"Mijn hemel, alles oké?" kwam een stem vanuit de andere hoek van de kamer. "Weer dezelfde nachtmerrie?"
Angelica kroop omhoog in haar bed en veegde met de mouw van haar pyjama zweet van haar voorhoofd. In haar ooghoeken zag ze nu ook een ander meisje uit haar bed omhoog kruipen. Ze reageerde echter niet op de vraag, maar telde in haar hoofd van tien tot één en ademde diep in en uit. Ze sloot haar ogen en probeerde tot rust te komen. Langzaam maar zeker voelde ze haar hartslag omlaag gaan en leek haar bloed langzamer te stromen. Haar ademhaling werd weer normaal en de tranen die in haar ogen hadden gezeten, waren weer verdwenen. Ook de immense hitte leek minder te worden.
Na een poosje opende ze haar ogen pas weer. Licht stroomde vanuit het geopende raam de kamer binnen. Vogels zongen vrolijk hun liedjes en ze hoorde de boom die voor het raam stond ritselen dom de wind. Een zomers briesje door het raam maakte de kamer iets minder warm. De straal zon viel recht op het gezicht van het meisje dat zojuist gesproken had. Haar rode golven glommen beeldig in de zon en de pluisjes die over haar hele kapsel zaten, lichtten op door het licht. Donkergroene ogen, zo donker dat ze bijna bruin leken, keken haar bezorgd aan. Een hand voor haar mond en neus, waardoor de sproetjes op haar witte gezicht minder goed te zien waren. Casey was misschien niet mooi te noemen, maar zelfs de twaalfjarige Angelica noemde haar schattig. En dat terwijl Casey toch echt twee jaar ouder was.
